Suarez: inpakken, strik erom en wegwezen!

Niemand kan zo jokkenbrokken als Ajax-directeur Rik van den Boog. Op donderdag kondigde hij stoer aan dat hij ervoor garant zou staan dat Luis Suarez 30 miljoen zou opleveren. Eén euro minder en het feest zou niet doorgaan.
Aldus de miljoenengoochelaar uit de Borsato-story, tevens chef lariekoek. Uiteindelijk gaat Luis voor 22 miljoen de deur uit en dat bedrag kan via allerlei constructies oplopen tot maximaal 26 miljoen. In het beste geval staat de garantie van Van den Boog dus garant voor 4 miljoen minder dan door hem verteld werd. Ik noteer het maar even. Hoeveel is de handtekening van Van den Boog waard?
Aan de andere kant: ik vind 22 miljoen een geweldig mooie prijs voor een speler die dit seizoen amper 3 miljoen waard was als je zijn prestaties en wanprestaties tegen het licht houdt en met elkaar in balans brengt. Luis heeft in zijn eerste Ajax-jaren veel gescoord, veel assists gegeven, maar ook hij was niet in staat de club aan de zo fel begeerde kampioensschaal te helpen. Na zijn vertrek zal het voor Ajax niet makkelijker zijn om de landstitel te veroveren. Maar als je 20 miljoen of meer kan incasseren, is er maar een antwoord in deze tijden: inpakken, strik erom en op het vliegtuig naar Liverpool zetten.
Ik voorspel Luis Suarez loodzware tijden in Engeland, waar verdedigers spijkerhard ingrijpen en de scheidsrechters en het publiek ‘vallende ziektes’ in het strafschopgebied absoluut niet tolereren.
Ten tijde van de onderhanlingen met Liverpool ontdeed Van den Boog zich ook nog even van zijn hoofdscout internationale zaken, Hans van der Zee. Wegens wanprestatie.
Dit riekt naar ‘pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet’!
Ik ken Hans erg goed en weet exact dat sedert Van de Boog zich de Ajax-burelen in heeft gerommeld, iedere speler die Van der Zee aandroeg, werd afgewezen. Tenzij ze tot de Martin Jol-familie behoorden. Nu zit Fred Arroyo op de stoel van Van der Zee. Wie was onder het bewind van Martin van Geel ook alweer de scout die Ajax bijna ten gronde richtte? Juist, Fred Arroyo.
Dat wordt dus weer een afkoopsom.
In Het Parool vertelde Van den Boog een paar maanden geleden dat hij de scouting zou hervormen.
Ik nam de proef op de som en tipte drie clubs over een zaalvoetbal-international onder de 20, die ook bijzonder goed op het veld uit de voeten kan. Daan Appel, een achternaam die de ouderen onder ons nog weten te plaatsen. Toen was de voornam Bram.
Ik belde zes keer met Ajax en zou worden teruggebeld; ik wacht nog steeds.
FC Twente verbond meteen door en vroeg mij het hemd van het lijf, bedankte me en verzocht me mijn info per email te bevestigen. Ik attendeerde die club ook nog op twee andere spelers en ook van hen werd meteen werk gemaakt. Enschede-Krommenie is kennelijk een kortere route dan Amsterdam-Krommenie.
Feyenoord liet een scout terugbellen en we hadden een geanimeerd gesprek.
Van het hautaine Ajax nooit meer iets gehoord.
Ik varieer even op een citaat van Joop den Uyl: waar visie ontbreekt, zal een voetbalclub sneuvelen.
Te vrezen valt allicht dat het levensmotto van de Van den Boog-achtigen ‘après moi, le déluge’ (na mij de zondvloed) is. En dan heb ik het niet alleen over Ajax.

Peter van de Rijt
Sportcommentator Soeverein

De hersendode van het Catshuis

Er zijn dus -alweer- ministers die de volksvertegenwoordiging opgewekt voorliegen. Dit keer iets over afspraken die je zou kunnen maken met de heer Karzai te Kaboul. Zou ik nog liever zaken doen met Bernard Madoff. Dan was het over aards slijk gegaan en niet over doden en gewonden.
Maar ons land wordt dus geleid door de heer Rutte die zich er persoonlijk voor garant stelt dat de maffia-baas van Afghanistan zich aan zijn beloftes gaat houden.
De tijdelijke bewoner van het Catshuis is de enige van de bijna zeventien miljoen Nederlanders die nog niet begrepen heeft dat de handtekening van de Afghaanse president minder waard is dan een gebruikt McDonald’s-servetje.
O, nu lieg ik zelf. Want er is nog een tweede hersendode Nederlander die ongewapend bij het zelfbenoemde staatshoofd van Afhanistan aan tafel zou aanschuiven. Mevrouw Sap van Groen Links.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

TV-middagje, revolutie en geschiedenis

Gisteren een middagje revolutie gekeken. Onderhoudende televisie. Onderuit op de bank, glaasje en sigaren binnen handbereik, en dan even kijken hoe er in Noord-Afrika geschiedenis wordt geschreven. Échte geschiedenis. Want als Noord-Afrika en Arabië opstaan, dan wordt de wereld op zijn kop gezet.
Ik was natuurlijk aangewezen op CNN, Sky News en Al-Jazeera, die uit Egypte live verslag deden. En niet zo’n beetje ook. De Nederlandse televisie sliep, inclusief de zogenaamde nieuws- en zakenzender RTL-Z. In de cao voor Nederlandse tv-journalisten staat dat er op zater- en zondag per definitie géén nieuws is. Stel je voor dat je in het weekeinde aan de slag moet. Hadden die stomme Eyptenaren niet even tot maandag kunnen wachten?
Op de bank in een raar dorp in het betrekkelijk veilige Europa was ik getuige van historische gebeurtenissen in een ander deel van de wereld. Fantastisch. Ik herinnerde me hoe de Vietnam-oorlog als eerste dankzij de televisie min of meer live gevolgd kon worden. Ik ben ervan overtuigd dat de afloop van die oorlog ook en vooral door de televisie is beïnvloed.
Ik denk dat televisie de belangrijkste uitvinding van de vorige eeuw is.
Wat zou het mooi geweest zijn als we live-beelden hadden van Maarten Luther die zijn stellingen op dat kerkje in Wittenberg hamerde, of van de Franse Revolutie. Van de ramp in Pompeï, ik noem maar wat.
Televisie, even afgezien van de ‘Boer Zoekt Vrouw’ en andere ellende, is de voornaamste schildwacht van de democratie. We oordelen zelf wel als we via het scherm zien wat er gebeurt. De achteraf-opinie van historici en politici betekent dan een stuk minder, of helemaal niks. We zaten er immers zelf bij.
De hoogbejaarde Egyptische president Moubarak is het met mij eens. Hij heeft vandaag Al Jazeera uit de lucht gehaald.
Laatste nieuws: Al Jazeera is weer in de lucht. Ik installeer me weer gauw op de bank. Geschiedenis-getuige: mooier kan bijna niet.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Kinder-TV

Ik ben kindermoe. Je kunt de TV niet aanzetten of er dart weer onmondig grut over het scherm. Nee, ik heb het niet over kinderprogramma’s, ik heb het over televisie voor volwassenen en over programma’s waarin deze larven niets te zoeken hebben. Een potje voetbal? Bij het betreden van het veld hangt aan elke spelershand een koter. Shot van de tribune? De camera blijft seconden lang hangen bij oninteressant klein spul. Rellen in Tunesië of Egypte? Er wordt ingezoemd op zuigelingen en peuters in oorlogskleuren die het zicht op de realiteit belemmeren. Straatinterviews? Het kleine gespuis wordt het eerst naar de mening gevraagd, óók als het over -ik noem maar wat- politiek, moord of de sharia gaat. En god mag weten waar het goed voor is. Kan tijdens de serieuze uitzenduren dit onnozele getrut asjeblieft achterwege worden gelaten? Ik kan er niet meer tegen dat elk ‘normaal’ programma moet worden ‘verluchtigd’ met ‘vertederende’ beelden van minimonstertjes die hoe dan ook niets te melden horen te hebben. Als ik een uurtje met onbenul wil vullen kijk ik wel naar Zeppelin, of een ander bedoeld kinderprogramma. Nou ja, als ik gedwongen word dan; vooralsnog ben ik daar te kindermoe voor.

Adeline de Lazaine Coulander
Medewerker Soeverein

Denktank: het citaat van dienst

“Als je in 18 weken mensen kunt leren lezen, schrijven én een beroepsopleiding geven, dan moeten we dat lesprogramma hier ook invoeren!”

Aldus Marianne Thieme op Twitter, n.a.v. de zojuist door de Tweede kamer goedgekeurde Nederlandse politietrainingsmissie in Kunduz.

Feministische terreur

Bij de Britse nieuwszender Sky is een voetbal-verslaggever ontslagen op grond van seksisme. De reporter vroeg zich slechts af of een vrouwelijke grensrechter (assistent-scheidsrechter) de buitenspel-regels überhaupt ooit zou snappen.
Het antwoord is op die keurige en terechte vraag is: nee.
Ik spreek uit ervaring.
Ik ben ontdaan dat verslaggevers -op straffe van ontslag- (zich) geen normale vragen meer mogen stellen.
De terreur van het feminisme begint angstaanjagende vormen aan te nemen. Ik heb -mede gelet op het winderige klimaat in ons land- geen bezwaar tegen hoofddoekjes, wél tegen een vlaggetje in handen van een baarmoederlijke grensrechter. Ik kies voor hoofddoekjes én serieus te nemen vlaggenisten langs de zijlijnen.
Als verslaggevers geen zaken meer aan de orde mogen stellen die de feministische beweging niet bevallen, dringt de vergelijking islamisme-feminisme zich op.’Bien étonné de se trouver ensemble’. Of eigenlijk niet, want vrijdenkers zijn in die twee kringen de echte vijanden.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Royal Mandarin: Een Chinees als geen ander

Alle Nederlanders kennen ‘de Chinees’. Al die Chinese restaurants lijken op elkaar, qua aankleding en menukaarten met nummers. En meestal loopt er personeel rond dat onze taal zelfs na een jaar of dertig amper machtig is. Als Wilders dit leest, zijn we in één klap 350 restaurants armer, maar dit ter zijde. Zoals het er ook niet zoveel toe doet dat de medewerkers over het algemeen alleen glimlachend en adequaat reageren als je om de rekening vraagt. Maar het moet gezegd: de overigens allerminst Chinese nasi en bami maken sedert jaar en dag deel uit van onze eetcultuur.
Lekker, Michelin en GM hebben inmiddels positief bericht over een Chinees van een heel andere orde: Royal Mandarin in Hilversum. En dus zette ik mijn vooroordeel met betrekking tot Chinese restaurants opzij en toog naar Hilversum.
Meteen bij binnenkomst stonden we al perplex. In perfect Nederlands vroegen de Chinese personeelsleden of we eerst in de serre het aperitief wensten te gebruiken. Binnen een minuut was mijn vooringenomenheid van tafel.
We namen plaats in de serre en werden onthaald op een hele reeks prachtig ogende en heel lekkere amuses. Bij de meeste dacht ik: daar zou ik er nog wel eentje van willen proeven.
De eetzaal bleek een schitterend geheel. Met mooi linnen gedekte tafels, we waanden ons in een tweesterren-etablissement. En dat gevoel werd versterkt door de feilloze bediening.
De kaart bood een scala aan gerechten die we nimmer eerder bij een Chinees hebben gezien. We kozen onder meer een kreeftensoep die perfect smaakte, een vissoep die niet onderdeed voor een rijk gevulde bouillabaisse en allerlei biefstukjes met steeds een aparte saus, waaronder een geflambeerde.
Een wijnkaart van het hoogste niveau, een zoals gezegd onberispelijke bediening, het werd dus topculinair genieten van een geraffineerde keuken. Wie had dat gedacht. Royal Mandarin is absoluut een aanrader.
Opvallend is dat de zaak dagelijks open is vanaf 13.30 uur en dat er maar één sluitingsdag is: 31 december.
Misschien een idee voor al die restaurants die pas om 18.00 uur open gaan en waar je het niet in je hoofd moet halen ook maar 10 seconden eerder voor de deur te staan. Dan word je woedend weggekeken. ‘U bent vroeg’ is dan de meest vriendelijke vorm van begroeting die ik meermaals heb moeten ondergaan.
Nee, wat Royal Mandarin betreft hebben de restaurantgidsen hun werk keurig gedaan. En wat zeker niet onvermeld mag blijven, zijn de hoogst acceptabele prijzen.
Tijdens mijn diner zat het restaurant helemaal vol en zo te zien had de hele Gooise matras er zijn vaste tafel.
Het was zeer aangenaam en we gaan zeker terug.
Royal Mandarin: http://www.restaurantroyalmandarin.nl/
Joop Rentmeester
Restaurantcriticus Soeverein

Afscheid van Don Leo: mooi zo!

Niemand in Nederland kan mooier zuchten, moeilijker kijken en langduriger door het steeds dunner wordende grijze haar strijken dan Leo Beenhakker, beter bekend als Don Leo.
En niemand kan zo eindeloos lang in oneliners praten en dusdoende altijd zijn ogenschijnlijk gelijk halen als de bijna vertrokken technisch directeur van Feyenoord.
Een leven lang is Don Leo overal aan het werk geweest. Vaak zonder veel succes, maar niet te ontkennen valt dat hij ook ongekend scoorde, bijvoorbeeld bij Real Madrid.
Zijn sterkste kanten zijn volgens mij zijn branie en bluf. Plus zijn vermogen om iedereen de schuld te geven als de boel fout loopt. Behalve natuurlijk de eerst verantwoordelijke: hijzelf.
Ik herinner me hoe het Oranje van 1990 in Italië wereldkampioen zou worden. Na het behalen van de Europese titel in 1988. Onder leiding van Leo Beenhakker werd het een fiasco, waarvoor iedereen verantwoordelijk werd gesteld. Alleen Don Leo viel volgens hem niets te verwijten.
Nu is de 68-jarige Beenhakker weer het middelpunt van een rel.
Twee jaar geleden begon hij aan zijn twintigste ‘laatste’ klusje. Zijn standaard-kreuntje als hij zich weer ergens presenteert. Zo ook toen hij Feyenoord kwam redden.
Zijn contract in Rotterdam loopt van de zomer af en hij had al laten weten dat hij van een nieuwe verbintenis voor vijf jaar er hooguit twee jaar zou uitdienen.
Wat is er mis als een organisatie dan niet voor contractverlenging kiest?
Komt nog bij dat een nadere evaluatie leert dat Beenhakker als technisch directeur bij Feyenoord gefaald heeft. Tuurlijk, er was geen geld voor dure aankopen. Maar Beenhakker heeft wel degelijk spelers aangetrokken, de verkeerde. Ze konden voor een relatieve appel en een ei naar Rotterdam worden gehaald waar ze op een giga-salaris werden getrakteerd. Alsof de post loonkosten niet op een begroting inhakt. En dan hebben we het dus over voetballers zonder enige inbreng binnen de bestaande selectie, die maar al te vaak binnen een paar maanden geruisloos via de achterdeur verdwenen. Ik denk met een oprotpremie van tien keer modaal én zwijgplicht.
Feyenoord heeft nu nieuwe investeerders, die -terecht- medezeggenschap verlangen. Wie betaalt, bepaalt. Deze geldschieters willen anders aan het werk. Lijkt me niet zo gek als je alleen al naar de ranglijst kijkt.
Dat Beenhakker nu de beledigde onschuld uithangt, is even krankzinnig als zijn boosheid toen hij een paar jaar geleden als technisch directeur van Ajax zijn sleutels moest inleveren. Wie gaat er nou in een bezemkast in de ArenA zijn mannelijkheid aan een secretaresse bewijzen?
Ik gun Don Leo al zijn pleziertjes, maar van een medewerkster blijf je af. Zo niet, dan hoef je op enige sympathie van deze columnist niet meer te rekenen.
Exit Leo en dus weer onbegrip bij de Don, die en passant nog even liet weten dat hij bij Ajax zoveel goeds heeft gedaan. Als je dat denkt, ben je echt het zicht op de realiteit kwijt. Afgelopen woensdag was de heer Beenhakker in geen velden of wegen te bekennen bij de klassieker Ajax-Feyenoord. Terwijl hij toch nog steeds wordt betaald, 350.000 euro per jaar. In ruil daarvoor legt hij nu alleen nog zijn gerimpelde arm om de schouders van zijn pleegzoon Mario Been, waarbij hij verzucht dat het niet aan ‘die kleine’ ligt dat Feyenoord zo onwaarschijnlijk slecht presteert en woensdag zo’n abominabele indruk maakte in Amsterdam.
Lag het dan misschien aan Don Leo? Schande, hoe durf ik dit ook maar even te insinueren!
Ondertussen heb ik begrepen dat Martin van Geel kandidaat zou zijn voor de opvolging van Beenhakker als technisch directeur bij Feyenoord. Het bleef lang stil in Huize Van de Rijt. Arm Feyenoord, dacht ik.
Weten ze in Rotterdam dan niet dat de charlatan Van Geel Ajax ten gronde heeft gericht en zijn eigen zakken riant gevuld? Ik dacht echt dat hij wegens malversaties in een kerker zat opgesloten, maar ik begrijp nu dat het om Kerkrade ging. Verkeerd gelezen. Maakt verder niet uit, Van Geel vult zijn zakken, waar hij ook zit.
Als ik Feyenoord één welgemeend advies mag geven, en dat doe ik graag, kies in géén geval voor Van Geel!

Peter van de Rijt
Sportcommentator Soeverein

Ik word audicien!

In afwachting van een Journaal steeds vaker lastiggevallen door advertenties voor gehoorgestoorden. Doe een hoortest bij een audicien! Volgens mij een geheel nieuw beroep voor oudere werklozen die anders kansloos op de arbeidsmarkt zijn.
Ze moeten wel tegen rare piepjes kunnen.
Opticiens die ook over enorme reclamebudgetten beschikken, hebben al langer geleden zo’n duur klinkende titel verzonnen. Een opticien is een handelaar is brilletjes en andere design-dienstfietsen, niet te verwarren met een serieuze oogarts.
Zo’n audicien is een marktkoopman in gehoortoestellen, geen oorarts.
Ik overweeg om zelf even de mini-cursus audicien te doen. Daarna vestig ik me op het Binnenhof als specialist Oost-Indisch doof. Omzet gegarandeerd.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Het drama van de huizenmarkt

Nog niet vandaag in de post, maar ongetwijfeld onderweg: de jaarlijkse gemeentelijke waardebeschikking (WOZ) van mijn huis. Normaal gesproken teken ik uit principe vrijwel ongezien bezwaar aan. Moet binnen zes weken, anders verdwijnt een bezwaarschrift in de papierversnipperaar. Op zich al raar. Ik ben weleens acht weken van huis en dan heb ik dus mijn recht verspeeld om de gemeente lastig te vallen.
Dit keer ben ik extra benieuwd naar de gemeentelijke taxatie. Die geschatte waarde behoort namelijk flink lager uit te vallen dan in het vorige briefje vermeld stond. Het gaat nu immers om een waardebepaling per 1 januari 2010, en in 2009 is de gemiddelde huizenprijs in ons land al flink gezakt. In de WOZ-beschikking moet daarvan iets terug te vinden zijn. Zoals dus in de beschikking die ik volgend jaar krijg een nóg lager bedrag vermeld behoort te staan. In 2010 werden woningen alweer goedkoper en je hoeft geen helderziende te wezen om te voorspellen dat die trend zich dit jaar doorzet. Feitelijk niks bijzonders, want er speelt een normale marktcorrectie. Afgezet tegen de geldontwaarding was de gemiddelde huizenprijs in ons land in de jaren vóór 2008 krankzinnig snel gestegen en op zeker moment keert de wal het schip. Maar nog afgezien van de crisis wordt de huizenmarkt dit jaar aan de vraagkant extra negatief beïnvloed door de veel strengere eisen waaraan je moet voldoen als je om een hypotheek komt schooien. In een andere hoedanigheid heb ik jarenlang volgehouden dat zogeheten ‘starters’ op de huizenmarkt helemaal niet kansloos waren, maar nu neem ik die stelling niet meer voor mijn rekening. Jongeren en andere mensen met een bescheiden inkomen kunnen geen huis meer kopen en een béétje huurwoning -als die al te vinden is- vergt ook al een fors budget.
Volgens de NVM staan er meer huizen dan ooit te koop. Niettemin is de armoedige waarheid dat dit land gebukt gaat onder ordinaire woningnood voor wie modaal of minder verdient. We krijgen weer gruweltoestanden als in de jaren vijftig van de vorige eeuw, toen er voor jonge gezinnen niks anders op zat dan bij hun ouders in te trekken. ’t Is maar wat je een welvarend land noemt.
Half Nederland staat te koop, de andere helft heeft en krijgt van de banken het geld niet om te kopen. Dan gaan de prijzen dus dalen. Tot het peil is bereikt waarop starters weer mee kunnen doen. Over een jaar of drie à vijf, als huizen -gerekend vanaf het hoogtepunt in 2007/2008- met 25 procent in waarde zijn gedaald.
Maar ik had het dus over die WOZ, de ‘grondslag’ voor tal van gemeentelijke- en rijksbelastingen en de heffing van het waterschap. Ga er -als ik- vanuit dat de gemeentelijke taxatie per definitie niet klopt. Het ontelbaar aantal bezwaarschriften bij rechtbanken bevestigt mijn gelijk. Rechtbanken? Ja. Gemeenten maken er een gewoonte van bezwaarschriften af te wijzen en dan rest de gang naar de rechter die nogal vaak in het voordeel van de klager beslist.
Ik zal aangenaam verrast zijn als blijkt dat de gemeente mijn huis inderdaad een lagere waarde heeft toegekend. Maar dat gaat me waarschijnlijk geen financieel voordeel opleveren. Het staat de gemeenten vrij zelf te bepalen tot hoe ver ze huiseigenaren belasten via de OZB, onroerendezaakbelasting. In dit opzicht heb je dus dure en goedkope gemeenten, zeker als je ook kijkt naar sterk uiteenlopende belastingen als rioolheffing, reinigingsrecht (de vuilnisman), etc. In een moment van onoplettendheid heb ik voor een dure gemeente gekozen. In Bunschoten was ik bijna de helft voordeliger uit geweest. Maar ja, Bunschoten….?
Ik weet al dat mijn gemeente een hoger precentage OZB loslaat op mijn hopelijk lager getaxeerde huis. Ik heb hier al eerder op gewezen dat, zodra het Rijk bezuinigt, de gemeenten duurder worden. Volgens een recent cijfer van het CBS stijgen de lokale lasten dit jaar met gemiddeld drie procent, terwijl ‘Den Haag’ daar officieel tegen is. Volgens het Nibud gaan we er in koopkracht allemaal iets van drie procent op achteruit.
Letterlijk iedereen weet dat economische groei nu vooral afhankelijk is van consumentenbestedingen. Ik zou best wat willen uitgeven. Toch eerst maar even afwachten tot hoever de (gemeentelijke) overheid mijn huishoudkasje wil plunderen. Het zal wel leegplunderen worden.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein