Huichelen is ook een vak

Natuurlijk zie ik niets in enigerlei monarchie. Ik ga ook niet met de paardentram naar mijn werk. Wie enige vorm van inspraak van onderhorigen waardeert, is per definitie tegen een erfelijk koningschap. Dit idee is al enige eeuwen oud. Wie zich als democraat afficheert en toch geen lid is van het Republikeins Genootschap is op psychiatrische hulp aangewezen. Misschien valt er nog een persoonsgebonden budget te regelen. Ik zou zeggen: haast u!
De staatsomroep reserveerde hedenmiddag zendtijd voor een propagandapraatje van het staatshoofd, herhaling gegarandeerd. Ik heb niets tegen mevrouw Von Amsberg, om begrijpelijke redenen een definitief troosteloze weduwe van 73, en als de dood voor de eenzaamheid van het bestaan als pensionado.
Een beetje kleien en beeldhouwen achter de sansevieria´s; mij lijkt het ook niks. ´Omaatje lief´ ergens in het Gooi, dat biedt geen perspectief.
´Wat doen we met oma met de kerst?` is ongetwijfeld een kwestie die haar gehaaide kinderen nu al bezighouden.
En dus begon Oma Trix maar weer eens aan zo´n kersttoespraakje. Voor ze er de ether mee in mag, schijnt ze de tekst eerst aan de Koning van het Theater van de Lach, ene Rutte, te moeten voorleggen. ´t Zal je maar gebeuren. Ben je staatshoofd, krijg je dat. De zoon van John Lanting die je tekst komt nalezen en allicht kraken.
Ik heb inmiddels op internet gezien wat de majesteit vanmiddag zoal heeft betoogd. Iets over de aarde, het milieu, de rijkaards, Jezus en Gandhi. In de waarneming van de heer Wilders een pleidooi voor Groen Links. Klopt niet. Want dan had oma Trix Allah er wel bij gehaald.
Wat ik van Wilders niet en evenmin van bijvoorbeeld de SP, de PvdA en Groen Links hoorde, was dat de majesteit een hypocriet praatje hield. En kennelijk mocht houden. Ze deed het knap, huichelen is ook een vak op schouwburgniveau. Maar iemand die met een gouden lepel uit een gouden bordje eet, kan maar beter haar kop houden als het over de minder aantrekkelijke aspecten van het kapitalisme gaat. Iemand die zich niet laat rondtuffen in een electro-Smart en wel nogal vaak privé vliegt op andermans kosten, is zo ´groen´ niet. Als je de moeder bent van een zoontje dat hartje zomer in Argentinië gaat skiën en door onderbetaalde Afrikanen een patserpandje in Mozambique laat neerzetten, dan kun je beter je kind belerend toespreken dan de natie. Of mij.
Als ze al niet in Lech, dat schaamteloze Saint-Tropez van de wintersport, rondhangt, zit Omaatje Lief nu aan de kerstdis in haar Haagse paleis. Als het Leger des Heils belt, zal het tevergeefs zijn. De Voedselbank wordt ook niet doorverbonden. Een paar van die prinsjes wijzen erop dat het dit jaar met de aandelen Shell van de Oranje´s droevig gesteld was. ´Volgend jaar beter´ en een lakei rijdt een derde dozijn Dom Pérignon binnen.
Het zou mooi zijn als oma verzucht: ´Groen en rijk, ik moet er toch nog eens over nadenken. Is beschaving misschien een thema voor mijn toespraak voor volgend jaar kerst?´
Tien tegen één dat haar oudste zoon dan zijn hoofd schudt. Hij doet de corvée van het kerstpraatje volgend jaar liever zelf. En wat zou dat zijn, beschaving?

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Sportprognoses 2012

Vele lijsten en vooral lijstjes, plus voorspellingen passeerden weer de revue. Beste politicus en natuurlijk de slechtste, gaat Beatrix opstappen, hebben we straks weer guldens in onze zak? Allemaal ongelooflijk relevant, ik geef het toe.
Maar in de sfeer van de sportprognoses las ik weinig. En dus doe ik een objectieve poging met 10 beweringen.
Reageer indien u daar er een andere kijk op hebt. Kan het mij trouwens niet voorstellen…..

1) Oranje ligt er in de eerste ronde op het EK uit. We spelen gelijk tegen de Denen en verliezen zoals altijd van Portugal in een schoppartij en natuurlijk van de Duitsers.

2) Op de Olympische Spelen halen we slechts 3 keer goud en faalt de rest van de ploeg op enige bronzen plakken na. Dus een plaats bij de 10 beste sportlanden is een utopie.

3) De Rabo´s worden in de Tour de France opnieuw voor schut gezet. Gesink haalt weer geen top-50, als hij al start.

4) Bij Ajax blijft het een totale stammenoorlog. Ten Have &Co gaan weg, maar met de komst van de onsympathieke mastodont Hennie Henrichts als voorzitter van de bestuursraad keert de rust niet terug.

5) Voorzitter Joop Munsterman van FC Twente ontdoet zich al vroeg in het jaar van trainer Co Adriaanse.

6) FC Twente pakt op laatste dag alsnog de titel.

7) Met een slapjanus als John Lammers als trainer kukkelt Excelsior de eredivisie uit.

8) Sven Kramer rijdt allen 5000 meters die hij allemaal wint. Maar een EK- of WK-titel zit er niet meer in.

9) Salinero haalt men van stal, en Ankie ook. Eén van de 3 gouden plakken. .

10) De teksten van Johan Cruyff worden weer een jaar lang door zijn volgzame slaafjes als Gods woord ingeademd.

Tot slot een strikt persoonlijke noot. Mijn man van het jaar is dr. Maurice Remmelink, de cardioloog zonder wiens deskundigheid en empatisch optreden, ik deze laatste column van het jaar nooit had kunnen schrijven.

Peter van de Rijt
Sportcommentator Soeverein

Aaaa, nee! Ali B!

Ingezonden mededeling:

Lees dat het brutale, onverstaanbare druktemakertje Ali B. de Gouden Loeki heeft gewonnen. Een ultra-domme spot werkt blijkbaar nog steeds, als je er maar een paar even domme inburgeraars en wat luierende larven in verwerkt.
Ik ben al geruime tijd behoorlijk Ali-moe. Kan dat joch niet van de buis?

Sybrand ten Boekel
Ankerveen

De uitverkoren kudde

Elke dag staan de kranten vol met slecht nieuws. De recessie, de crisis.
Wie goed leest weet: we zijn bijna aan de bedelstaf en de voedselbank zal voortaan onze laatste redding zijn. Ik vreesde dat ik dagelijks over het ene faillissement na het andere van vele restaurants zou lezen. Jammer, dacht ik. Het was toch zo heerlijk om eens te gaan lunchen in Harderwijk, Maastricht, Zwolle of waar dan ook. ‘Aber das war einmahl’, zo meende ik als volger van het nieuws.
Maar al mijn desbetreffende bespiegelingen blijken baarlijke nonsens.
Met de kerstdagen zitten alle restaurants afgeladen vol. Op kerstavond en bij lunch en diner op eerste en tweede kerstdag is zowel in het topsegment als in de middencategorie geen tafel meer te krijgen.
Sterker, als je tracht te reserveren voor twee personen, dan krijg je- zoals mij overkwam- te horen dat je op de reservelijst plaats ´mag´ nemen.
Ik snap het wel: tafels van vier en meer gaan voor. Maar teruggebeld worden? Daar hoef je zeker niet op te rekenen. Wie denk je wel dat je bent? Nou, een potentiële klant!
Meestal serveren de restaurants op deze feestdagen een vaststaand menu en de prijzen variëren van € 80 tot zo’n € 150 per persoon, natuurlijk zonder een druppel drank. Wie uit eten gaat is dus per persoon minimaal € 200 kwijt in de 2- en 3-sterrenrestaurants. De crisis heeft deze groep (nog?) niet bereikt en men legt zonder een spier te vertrekken de creditcard op tafel en laaft zich aan de mooiste gerechten, vaak in mini-portie, maar dat kan de pret niet drukken.
Die mensen accepteren dat ze als een kudde om half acht naar binnen mogen in de fraai versierde eetzaal, waar ze vervolgens geen enkele inspraak hebben in de samenstelling van hun maaltijd. Wat het tempo betreft is het ook maar afwachten geblazen. Je mag je blauw betalen en verder: wees blij dat je bij de uitverkoren kudde mag behoren, dus mond houden en eten en doen of je geniet.
Want de restaurateurs hebben blijkbaar geen enkele last van de crisis en kunnen het zich zelfs permitteren om daags na de kerst te sluiten om pas na een week in het nieuwe jaar weer eens hun deuren te openen voor de gasten. Tussen kerst en nieuwjaar lunchen of dineren in Nederland is bijna net zo moeilijk als rust creëren in de bestuurskamer van Ajax.
Uw recensent gaat met een prachtige dame tweede kerstdag dineren in een sterrenrestaurant waar de gast op de valreep van het jaar nog even welkom is als tijdens die andere elf maanden, en waar het aangeboden menu geheel in balans is met de prijs. Maar aan die reservering voorafgaand heb ik telefonisch acht keer m’n neus gestoten aan de deuren van herbergen waar zelfs naast de kribbe in de stal geen plekje meer te bemachtigen viel.
Fijn kerstdiner en tot in het nieuwe jaar.

Joop Rentmeester
Restaurantcriticus Soeverein

Kerst: kan het walgelijker?

Ook omdat ik niet door een of andere onbekende achter zo´n kassa met ´hallo´ aangesproken wens te worden, vermijd ik het bezoek aan winkels. En ik beschik niet over een klantenkaart, pinpas en wat je tegenwoordig allemaal nog meer bij je moet hebben. Ik ga ook niet over straat met een identiteitsbewijs, wat de overheid er ook van vindt. Zo´n kassadame met een vermoedelijk beknopte opleiding behandelt mensen als ik met dédain, ik weet dus hoe het voelt als je als randdebiel wordt aangemerkt en weggezet.
Dezer dagen wist ik me in familiale kring gedwongen als pakezel op te draven tussen een supermarkt en het parkeerterrein. Keek toch even binnen in die winkel. Extreme drukte, extreem aanbod van (allicht) lekkernijen.
Echt iedereen weet nu wel dat het crisis is. Maar ter gelegenheid van het even achterlijke als christelijke kerstfeest wordt er kennelijk flink in de bus geblazen. Ik zag afgeladen winkelwagentjes voorbij komen met alles behalve eerste levensbehoeften. Pijnlijk als je net in Afrika bent geweest. Of als asielzoeker, armoedzaaier of anderszins dakloos een schop onder je kont krijgt.
Ik vroeg me af: wat speelt hier? Hecht de Nederlander aan de ideologie van de kop in het zand, dan wel aan het idee van nog één keer toeslaan? Ik hield het maar op de ondergang van een beschaving die vandaag de dag met consumentisme nader en beter gedefinieerd wordt.
Je hebt zelfs nu nog massa´s mensen die kerst ´vieren´.
Valt er dan wat te vieren?
Volgens de slachtoffers van het consumentisme, generatieslang geïndoctrineerd door christenen die zich baseren op een goed verkocht boek dat circa 2000 jaar geleden door farizeeërs in elkaar is geflanst, wel.
Zelfs nu het geld op is.
Met kerst en andere christelijke feestdagen heb ik niets. Met de jaarwisseling trouwens ook niet. De ene dag wordt de volgende.
Mijn ´kerstmenu´ zou best eens de klassieker hutspot kunnen betreffen. Heb ik al een tijdje trek in. Mijn vrouw ziet meer in andijvie-stamppot, maar een broodje kroket is ook goed. We hebben geen kerstboom, eten niet bij kaarslicht en lezen zoals elke avond de krant. Of een boek. Bij serieus licht.
De familieleden die me voor het transport van hun inkopen inschakelden, hadden in de buurt zo´n bungalow in zo´n vreselijk vakantiepark gehuurd. De kerstperiode. Het leek ook hen beter ons verder niet te inviteren.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Het failliet van de parlementaire pers

Al sedert jaar & dag de zwakste tak binnen de journalistiek: de parlementaire pers.
Verworden tot een intiem onderdeel van het milieu dat de dames en heren verslaggevers geacht worden te controleren. Gedreven deelnemers aan het politieke spelletje terwijl ze de grootst mogelijk distantie behoren te bewaren. Wie geen beroepsbuitenstaander is, heeft in de journalistiek niets te zoeken, een parlementaire verslaggever kan geen lid zijn van een politieke partij.
Zoals een misdaadjournalist geen deel kan uitmaken van een bende.
Het argument dat een intieme relatie op het Binnenhof onmisbaar is voor nieuws en achtergronden, is flauwekul. Ik ken een uitstekende misdaadverslaggever (zie http://www.misdaadjournalist.nl) die erg veel van de criminele wereld weet, ofschoon hij nimmer met geboefte aanpapt. Gewoon een kwestie van hard werken, desnoods bij nacht en ontij, zo kun je ook aan je informatie komen.
De parlementaire pers is fundamenteel lui en lapt het journalistiek beginsel van onafhankelijkheid aan de laars. Resultaat: de parlementaire pers is de hoofdverantwoordelijke voor dat fameuze ´gat´ tussen politiek en burger.
De parlementaire pers heeft en koestert zijn eigen achterkamertjes, de parlementaire pers heeft zich als deelnemer uitgeleverd aan een Haags spel dat de burger verfoeit en dat de democratie ondermijnt.
Ik begin erover omdat ik lees dat de parlementaire pers de heer Rutte tot politicus van het jaar heeft uitgeroepen.
De parlementaire pers vonnist conform de antieke maar niettemin waardeloze regels van het Haagse politieke bedrijf dat hij of zij die aan de macht blijft, goud verdient. Dat kiezers meer belang hechten aan andere eventuele verdiensten van een politicus -te denken valt aan een visie op de ontwikkeling van de samenleving- dat interesseert de parlementaire pers niet. Ik vrees dat die lui, ingekapseld als ze zijn, niet eens weten dat er iets van een wereld buiten het Binnenhof en Nieuwspoort bestaat.
De heer Rutte tot politicus van het jaar uitroepen, bewijst mijn gelijk.
De heer Rutte liegt en bedriegt, de heer Rutte kan zelfs niet rekenen op basisschool-niveau, de heer Rutte is nog nooit betrapt op het begin van een visie met betrekking tot Nederland in een volgend decennium, de heer Rutte doet de zwaarste economische crisis sinds de jaren dertig van de vorige eeuw met een geintje af.
De heer Rutte is wél al ruim een jaar premier. De heer Rutte schijnt het op een geheime missie als gezellige tafelvoetballer in Afghanistan goed gedaan te hebben.
Volgens de parlementaire pers moet je dan dus wel politicus van het jaar zijn.
Ik heb lang geleden een redactie weleens voorgesteld de parlementaire pers op te doeken en ter hoogte van het Binnenhof te vervangen door serieus jagende misdaadverslaggevers. En om vervolgens alle parlementaire verslaggevers te veroordelen tot society-rubriekjes à la het Stan Huygens Journaal in De Telegraaf.
Weinig enthousiasme was mijn deel.
Gelijk krijgen duurt wat langer dan gelijk hebben.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Zwaar onderschat: Toon Gerbrands

Door de permanente stammenoorlog in Amsterdam bij Ajax sneeuwt helaas veel ander nieuws onder. Het is eigenlijk te gek voor woorden dat een aantal veel te grote ego’s met meestal veel nieuw geld maandenlang de voorpagina’s beheersen, want het gaat feitelijk helemaal nergens om.
Ik was tevreden dat veel mensen (vaak ook met een landelijk bekende achternaam) mij meldden dat ze mijn visie “iedereen weg bij Ajax en Arie van Eijden aan de slag” delen.
Maar laten wij nu eens 30 kilometer in noordelijke richting rijden.
Ik bedoel: waarom blijft de prachtige prestatie van AZ zo onderbelicht?
Toon Gerbrands heeft sinds het gedwongen vertrek van Dirk Scheringa die club op perfecte wijze en zonder geld op de rit gezet.
Hij trok de juiste man op het juiste moment aan en Gert Jan Verbeek mag misschien wel een wat norse en boerse indruk maken, hij wordt door de spelersgroep op handen gedragen.
AZ verkoopt spelers van wie men denkt dat ze hun beste tijd in Alkmaar gehad hebben en haalt onbekende grootheden binnen die nieuwe impulsen geven aan de ploeg.
Laten we wel wezen, men staat meer dan riant bovenaan en dat heet in een taal die ik weiger te spreken ‘Herbstmeister’. En de meeste ‘Herbstmeisters’ worden ook ‘Meister’ aan het einde van het seizoen.
AZ overwintert in Europa en kan in een confrontatie met Anderlecht zo maar nog een ronde verder komen. En deze week dus voor de Nederlandse beker tegen het kwakkelende Ajax in de ArenA.
Het AZ-stadion zit elke week vol en er komt geen wanklank uit de Kaasstad. Dan mag je toch voorzichtig concluderen dat de Alkmaarders in staat zijn geweest met zeer capabele mensen de club van de ondergang te redden. Geen enorme ego-tjes, geen machtswellustelingen, geen beroepleugenaars, geen mensen van wie je bijna zou denken dat die in een echte oorlog tot van alles in staat zouden zijn. Maar gewoon een team dat met intelligentie, liefde en deskundigheid een club runt. Dat blijkt toch te kunnen werken.
De Joodse term ‘gotspe’ schoot me te binnen toen ik las dat Dirk Scheringa, van wie ik dacht dat hij voor tien jaar in een kerker verbleef, advies wil geven aan Frank de Boer en aan Ajax. Hoe durft deze loser, deze boef, deze man die duizenden mensen op het randje of ver over het randje van de armoede heeft gebracht, zijn muil -een ander woord kan ik niet vinden- nog open te trekken?
Zit er iemand te wachten op deze mislukte, onbetrouwbare man? Met zijn adviezen weet je in elk geval één ding zeker: je ondergang wordt er definitief mee ingeleid.

Peter van de Rijt
Sportcommentator Soeverein

De WC-eend van Ineke van Gendt

Ik woon beknopt, een achterkamertje heb ik niet. Ik doe sinds 1977, toen Joop den Uyl zijn tweede kabinet misliep, niet meer aan politiek. Behalve soms nog in de huiselijke kring en dan blijkt het ontbreken van een achterkamertje toch een heel probleem.
Het eeuwige lachebekje dat zich bij voorkeur als de jeune premier van dit land presenteert en geen idee van enigerlei crisis lijkt te hebben, heeft in zijn Catspandje kennelijk wel zo´n achterkamertje.
Daar werd zo gepiepeld dat de Gazelle-fanaat Donner onderkoning werd. De droge humor van deze ex-minister schijnt legendarisch te zijn. Het rare is dat ik me daar wel iets bij kan voorstellen. Ik ben gehuwd met een even streng gereformeerde vrouw.
Staat het ondertussen wel vast dat de zeer tijdelijke huurder van dat Haagse Catspandje zelfs niet over het begin van enig maatschappelijk inzicht beschikt. Al geruime tijd weet echt iedereen, kiezers bijvoorbeeld, dat het afgelopen moet zijn met de baantjes-uitdelerij die gebaseerd is op partij-politieke verhoudingen. Vrijwel niemand is meer lid van een politieke partij. Zelfs dit is drs. Lachgas, jeune premier maar toch vooral chef verroest handelen, ontgaan.
De minister-president heeft in zijn achterkamertje een lucifer afgestreken om het laatste restje vertrouwen in de democratie in de hens te zetten. En ondertussen maar zeuren over corrupte vriendjespolitiek in Zuid-Europa.
Ik lees over de aanstelling van Donner het commentaar van de beste volksvertegenwoordiger die er nu is, Ineke van Gendt. Ze roept iets over ´Wij van WC-eend kiezen WC-eend´. Briljant. Ofschoon te vrezen valt dat de Lachende Eend van het Catshuis het schoonmaaktechnisch aflegt tegen die WC-eend.
Die zou allicht wél gekozen hebben voor een open sollicitatie-prodecure, waarin de D66-er Rinnooy Kan een kans had gemaakt. Bijvoorbeeld als meest geschikte kandidaat. Maar ja, de ex-burgemeester van Rotterdam -de bullebak Opstelten- die consequent een lange neus trekt naar de rechtstaat, had een andere deal.
Ik ken -gelukkig maar- slechts één VVD-er. Deze heeft inmiddels zijn lidmaatschap opgezegd.
Ik ken wel heel veel ´staatsverlaters´ als ik. Hun aantal groeit. Achterlijke achterkamers anno 2012, laat maar.
En met de euro komt het ook niet goed, meneer Achterkamertje.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Godsdienstwaanzinnigen in de Senaat

Dus de Eerste Kamer gaat het verbod op ritueel slachten tegenhouden.
Dus religieuze fanaten, of liever gezegd godsdienstwaanzinnigen, maken na 200 jaar Verlichting nog steeds de dienst uit.
Van oorsprong aan de Verlichtingsgedachte verbonden politieke stromingen als het liberalisme en het socialisme (VVD, PvdA) brengen hun intellectuele erfgoed met opgeheven hoofd naar de sloop.
Het is bijna 2012.
Wat joden en moslims zoal belangrijk achten qua beleving van het hogere of zoiets, zal me een rotzorg wezen. Men gelooft maar een eind weg. Zolang ik er geen last van heb.
Ik heb er meer dan last van als een min of meer ontwikkelde samenleving als de onze via de wet ruimte biedt aan verstandelijk zeer ernstig gehandicapten die menen dat dierenleed ondergeschikt is aan gelul uit ouwe boekjes.
Wie ooit nog VVD of PvdA stemt, heeft bloed aan zijn handen.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Het betaalbaar alternatief van de tapas

Twee oude vrienden belden en inviteerden mij voor een diner. Ik reageerde enthousiast maar toen ik hoorde dat ik mij bij Tapas-restaurant Mano a Mano op het Hugo de Grootplein in Amsterdam diende te vervoegen, bleef er van mijn aanvankelijke vreugde niet veel over.
Noch de locatie, noch tapas -die ik nooit had gegeten- trokken mij.
Maar na binnenkomst in het leuke en warme etablissement was ik al snel weer helemaal blij. De zaak zat vol en in een gezellige hoek kregen we meteen mooi warm brood met een heerlijke bijpassende olie. De tafel stond vol met noem het maar amuses, zowel koud als warm en allemaal uitstekend op smaak. Soms wel heel erg pittig, maar de accenten van de Spaanse keuken dienden hier natuurlijk de boventoon te voeren.
Men bleef maar nieuwe gerechten aanvoeren en ik besloot ter plekke dat het zeker niet mijn laatste bezoek aan een tapas-restaurant zou zijn.
Mijn tafelgenoten lieten zich de Irish coffee meerdere malen smaken en toch was de eindrekening net geen € 100.Een wel heel vriendelijke prijs voor zo veel lekkernijen.
De bediening uit Chili sprak uitmuntend Nederlands en iedere gast voelde zich onmiskenbaar thuis. Geen wonder, zou ik zeggen..
Bij menig restaurant ben ik per persoon tegenwoordig al gauw € 150 kwijt. En bij wat dan in de volksmond een tapasbar heet terwijl ik het liever gewoon over een Spaans restaurant heb, eet je dus voor veel minder geld minstens zo goed. Mano a Mano zit- begreep ik- vaak helemaal vol, een teken dat de kwaliteit er altijd gewaarborgd is.

Joop Rentmeester
Restaurantcriticus Soeverein