Ingehaald door de geschiedenis

Om strikt zakelijke redenen moest ik in Parijs zijn. Ik werd er uitgenodigd voor een etentje in La Tour d’Argent, kennelijk het oudste restaurant van die stad. Kardinaal de Richelieu heeft er gepeuzeld, maar ook Napoleon, Bismarck, De Gaulle en Sarkozy. Het leek me niet correct als ik in dit rijtje zou ontbreken.
Het restaurant bevindt zich op een eerste etage. Je komt er met een lift, bediend door een Abeltje, ook nog in zo’n pak. Iemand van naar schatting vijfentwintig. Ik weet het niet, maar het lijkt me een functie die in de categorie inhumaan thuis hoort.
Aan tafel wist ik me omringd door minimaal achttien obers in jacquet, rokkostuum en andere vormen van begrafeniskledij. De zaak was allerminst uitverkocht. Ik denk dat er in de keuken een mannetje of acht actief was.
Ik oordeelde alvast dat dit fameuze restaurant onmogelijk rendabel kon zijn. Tot ik de kaart onder ogen kreeg. Voorgerechten vanaf 55 euro, hoofdgerechten omstreeks 70 euro, de voordeligste fles wijn 150 euro.
Heb ik goed gegeten en gedronken in dit met één Michelin-ster onderscheiden etablissement? Ja hoor. Maar zo heel speciaal was het nou ook weer niet. Als het alleen om de keuken gaat, dan weet ik in ons land wel veel betere adressen met een meer bescheiden prijspeil. Ik vrees dat ook -of zelfs- zo’n legendarische Tour d’Argent tot een ‘touristtrap’ verworden is.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Toine Hermsen: goed koken en nog beter rekenen

Vroeger ging ik nog wel eens koffie drinken op een locatie waar alleen maar dames werkten en heren op bezoek kwamen.
Om daar binnen te komen, moest men altijd even aanbellen. Dit leek mij normaal.
Maar verplicht aanbellen als de regen met bakken uit de hemel komt terwijl het net 12.00 uur slaat, is minder begrijpelijk als je bij Toine Hermsen in Maastricht voor de deur staat.
Na even wachten deed een nurkse dame open, liet ons binnen en zei verder geen woord.
Wat een gastvrijheid, wat een heerlijk welkom, wat een geweldige warmte na zo een lange reis. Echt de zuidelijke charme!
We mochten de jassen zelf ophangen en na een sanitaire stop bracht deze winnares van de Nobelprijs voor onvriendelijkheid ons naar onze tafel. Ze wist zich overigens omringd door geestverwanten, want de bediening bleek toevertrouwd aan matig getalenteerde en af en toe zelfs bijna opstandige medewerkers. Tja.
Gelukkig stond daar tegenover dat de lunch subliem was, ondanks de afwezigheid van de baas zelf. En dat is uiteindelijk beter dan een perfecte bediening bij een hopeloos slechte maaltijd..
Nee, Toine Hermsen is nog lang niet uitgekookt. Van de amuses tot de friandises bij de koffie was het volop genieten. Prachtige smaken en bepaald geen mini-porties, ik ben het eens met de lovende recensies in de restaurantgidsen. Voor de klassieke keuken in optima forma ben je bij Hermsen aan het juiste adres.
De rekening was een echter weer een schok. Hermsen hanteert prijzen die bij een driesterren-restaurant passen en die dus niet aanvaardbaar zijn in een zaak met maar één ster. Zelden voor twee gerechten en koffie zoveel euro’s op tafel mogen leggen. Mogen? Moeten!
Jaren terug verloor Toine Hermsen zijn tweede Michelin-ster. De bandenspecialist uit Sochaux nam er geen genoegen mee dat er op dit adres alleen menu’s worden aangeboden zodat er niet à la carte gegeten kan worden. Ik vind dat geen sterk argument, want binnen die menu’s zijn er tal van opties. Ik zou zeggen: verander het begrip menu in à la carte en het probleem lijkt mij opgelost. Gelet op de kwaliteit van de keuken is die tweede ster dan zo weer terug, aangenomen dat de zwarte brigade een cursus gastvrijheid heeft gevolgd..
Al valt te vrezen dat Hermsen in de herovering van zo’n tweede ster aanleiding ziet zijn prijspeil verder op te krikken. Dan wordt zijn zaak definitief een enclave voor een kapitaalkrachtige elite en de roomse prelaten die er nu al hun pied-à-terre hebben. Allicht overdenken ze er als liefhebbers van jong vlees hun wandaden met behulp van een mooi glas voortreffelijke wijn.

Joop Rentmeester
Restaurantcriticus Soeverein

Opstelten en De Jager: rijp voor het gesticht

Het minder atletisch geboetseerde ministeriële duo Opstelten-De Jager lijkt me niet geschikt voor welke run dan ook. Mochten ze ooit aan een bankrun meedoen, dan arriveren ze als laatsten aan het loket en krijgen dus te horen:’helaas heren, u bent te laat, het geld is op’.
Dit gegeven is in het beste geval de achtergrond van hun krankjorume wetsvoorstel dat elke oproep tot zo’n bankrun strafbaar stelt. Als het aan de heren ligt, wordt iemand als Eric Cantona die onlangs zo’n oproep deed, voortaan vier jaar in cachot opgeborgen. Ik vind: wie zoiets bedenkt, komt goed weg met een enkele reis naar het gesticht.
Kennelijk zit ook op het hoogste niveau de haat jegens Pieter Lakeman diep. Hij was het die een run op de DSB uitlokte en even later stond Dirk Scheringa zonder zijn AZ, museum en Mercedes op de keien. Iedereen weet inmiddels wel dat DBS niet door Lakeman, maar door Nout Wellink geëxecuteerd is, overigens tot genoegen van die twee ultra-arrogante curatoren die per uur declareren en dus geen haast maken. Ze blijven nog jaren spitten in de goudmijn die de omgezaagde bank voor hen is. Heerlijk zouden ze het vinden als er nog een bank naar de slachtbank werd gevoerd, een moddervette kluif voor het zelfverrijkende snobsclubje der curatoren. Zit er niet in, en reken maar dat ze dat vreselijk vinden.
De kans lijkt me klein, maar zou Lakeman nog een keer zo’n oproep doen, dan verdwijnt hij dus voor maximaal vier jaar in de bak. Maar ongetwijfeld met opgeheven hoofd en als een martelaar. Als de held van de ‘kleine luyden’ die op tijd gewaarschuwd zijn dat hun spaargeld niet in veilige handen was. En als de held van de laatste verdedigers van het vrije woord. Want als Lakeman, of Cantona of desnoods ik niet meer straffeloos mogen zeggen dat je je geld maar beter bij ING kunt weghalen, dan is het gedaan met de vrijheid van meningsuiting; volgens mij nog steeds -of nog net?- een grondwettelijk recht.
Maakt de bolleboosjes Opstelten en De Jager geen moer uit. Zelfs het begin van fatsoen moet wijken als er gevaar zou kunnen dreigen dat een Lakeman-achtige een systeembank aanvalt. Een grote bank in de sores, dan zijn de rapen immers pas echt gaar. Alsof het niet een raar is dat zo’n financiële instelling per definitie niet failliet mag gaan. Dat ‘lot’ zou de kruidenier op de hoek ook wel beschoren willen zijn.
Benieuwd of de volksvertegenwoordiging Opstelten en De Jager wegens hun oneerbare voorstel naar huis stuurt. Zal wel niet. En van de zogenaamd liberale premier hoeven we ook niks te verwachten.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Goddelijk onfeilbaar als de paus

In de voetbalwereld valt veel te weinig te lachen. Vaak word je alleen maar boos, nee woedend. Bijvoorbeeld als je net voor de kerst hoort dat meneer El Hamdaoui motivatie mist omdat hij één keer op de bank heeft moeten plaatsnemen nadat zijn lievelingstrainer Martin Jol plaats had moeten maken voor de coming man Frank de Boer.
Meneer El Hamdaoui acht zich te groot voor de rol van bankzitter. Eerst berichtte zijn ‘huisarts’ dr. Van den Boog dat hij griep had, maar nadat deze diagnose zijn zoveelste blunder bleek te zijn, kwam de waarheid boven tafel: meneer was op zijn Marokkaanse pikkie getrapt. Ik vind de opstelling van deze speler schandalig en totaal onacceptabel. Een belediging voor zijn werkgever en erger nog: een affront jegens de supporters van wie uit hun vaak moeizaam bijeen gespaarde seizoenkaart deels het royale salaris van El Hamdaoui wordt betaald. Wie is deze middelmatige voetballer om zich zo te gedragen? Ik hoop dat Ajax onmiddellijk zijn salarisbetaling heeft stopgezet en hem heeft ingepeperd dat werkweigering een heel hoge boete oplevert.
Ook dat andere verwende kreng, de heer Afallay, verklaarde zich onvoldoende gemotiveerd om voor PSV nog een bekerwedstrijd te spelen. Volstrekt idioot.
In al die gesprekjes met Allah die hij tijdens, voor en na alle wedstrijden voert, moet De Hoogste Leidsman hem toch een keer ingefluisterd hebben:’jongetje dit kan je niet maken’.
Maar de onwil en het ego van deze verwende, vervelende gasten telt zwaarder dan het clubbelang, als hen dat zo uitkomt. Ook PSV zou publiekelijk moeten aankondigen dat Afallay alsnog beboet is. Heel soms vrees ik dat het niet lang meer duurt of de spelers bepalen tactiek en opstelling.
Gelukkig heb ik toch nog gelachen. Om Louis van Gaal natuurlijk. Niet in erbarmelijk Duits maar in volle frasen meldde hij ongevraagd dat hij rekent op een kilometerslange erehaag van geknielde supporters, mocht hij naar de ArenA terugkeren. Hetgeen uiteraard alleen bespreekbaar is als eerst iedereen bij Ajax ontslag neemt en hij evenveel macht krijgt toebedeeld als president Chavez in Venezuela of de Geliefde Leider in Noord Korea.
Het bestuur onder leiding van Coronel zou verbannen worden, allicht naar Siberië. Johan Cruyff zou er genadig afkomen met huisarrest voor het leven. De enige manier om te voorkomen dat De Verlosser zijne Koninklijke Hoogheid Louis van Gaal voor de voeten gaat lopen..
Het grappige is dat Van Gaal ook echt denkt dat hij boven alles en iedereen verheven en tevens goddelijk onfeilbaar als de paus is. Van Gaal heeft zichzelf benoemd tot de grootste vakman aller tijden, waar ook ter wereld.
Ik roep al jaren dat deze zieke geest tegen zichzelf in bescherming moet worden genomen. Laat niemand hem ooit nog serieus nemen zodat hij geen podium meer heeft om zijn waandenkbeelden te declameren.
Dit is mijn diepste kerstwens.
Mag ik van deze gelegenheid gebruik maken om u allemaal te bedanken. U leest mijn rubriek wekelijks met zeer velen.
Ik wens u en alle mensen die u lief heeft, mooie feestdagen en een rustige jaarwisseling toe. Maar bovenal heel veel plezier en succes met uw lievelingsclub in 2011.
Voor diegenen voor wie ik niet altijd even complimenteus ben geweest en zal blijven: ook u de beste wensen. Misschien een andere -of beter nog, helemaal geen- functie in de voetbalwereld? ’t Is maar een suggestie.

Peter van de Rijt
Sportcommentator Soeverein

Apicius is verkeerd beoordeeld!

Nederland kende twee driesterren-restaurants en veertien tweesterren-etablissementen. Plots zijn dat er nog maar dertien.
Apicius ut Bakkum verloor een ster en scoorde ook al een punt minder in de GM. Lekker had ook -zij het wat onzinnige- kritiek.
Wat zou er aan de hand zijn met het zo stabiele restaurant van de gebroeders De Winter? We gingen op onderzoek uit.
De ontvangst was als immer allerhartelijkst en aan de prachtig gedekte tafel genoten we van de mooiste drie amuses van de laatste tijden.
Als voorgerecht kregen we een royaal gevulde kreeftensoep en de huisbereide ganzenlever, die op dit adres al jaren een juweeltje is.
We kregen het gevoel dat het aan onze tafel permanent feest was. We aten haas (wildseizoen!) en die was misschien wel de lekkerste die ik ooit proefde. Mijn tafelgenoot deed zich tegoed aan prachtige wijnen die perfect aansloten bij de gerechten.
Kortom: er is helemaal niets mis met Apicius. Het is een eetpaleis met zo’n raffinement in de meestal zeer klassieke gerechten dat het onbegrijpelijk is dat dit topadres zijn tweede ster is kwijtgeraakt. Chef Thorvard staat dag en nacht achter zijn fornuis en is even bescheiden als zijn gerechten onberispelijk zijn. De bediening is vriendelijk, attent en vol humor, zo hoort dat op dit niveau.
De lariekoek van de gidsen die zeuren over de vernieuwde gordijnen die mooi aansluiten bij het interieur, wat moet ik met dergelijke mededelingen?
Michelin heeft niet altijd gelijk met zijn oordeel. Zo verloor Kasteel Heemstede in Houten een tijdje terug zijn ster. Om die na twee jaar weer te heroveren, en volkomen terecht. Een bewijs dat Michelin in staat is vergissingen te corrigeren.
Apicius kreeg vier jaar na de eerste ster al een tweede. Dat is geen toeval en komt zelden voor. Sedertdien is dit restaurant alleen nog maar gegroeid.
‘Erare humanum est’, een fout is menselijk. Ik durf de stelling aan dat Apicius in de top van een tweesterren-klassement thuishoort, als dat zou bestaan. En nu De Bandenman deze zaak zijn tweede ster heeft afgenomen, wordt het misschien tijd om zijn inspecteurs even bij te praten. Ik heb nog wel een paar adviezen, in positieve én negatieve zin.
Ik hoop dat de gebroeders De Winter in hun auto stappen om aan de Michelin-leiding in Brussel te vragen op grond van welke argumenten die tweede ster is ingepikt.
Na onze lunch kunnen we slechts vaststellen dat het niveau van de keuken, in combinatie met de wijnen en de bediening, een tweede -solide- ster volop rechtvaardigt. Ook de zeer acceptabele prijzen mogen niet onvermeld blijven.
Om gidsen te verkopen, moeten er elk jaar een paar restaurants opgewaardeerd worden en andere juist punten inleveren. Snap ik, anders volstaat een persbericht met de tekst: ‘Alles is zoals het vorig jaar ook was’. Ik doe niet moeilijk over deze commerciële strategie, aangenomen dat er geen blunders worden begaan.
Bij de beoordeling van Apicius is wel degelijk geblunderd.

Joop Rentmeester
Restaurantcriticus Soeverein

De nieuwe ‘bubble’: sportsponsoring

Na de internet-, onroerendgoed-, banken- en landenbubble kondig ik alvast de volgende aan: de sponsorbubble.
Steeds meer ondernemingen komen tot de ontdekking dat al dat gesponsor van betrekkelijk commerciële waarde is.
Zo’n FIFA vroeg aan multinationals bedragen tussen de 60 en 120 miljoen euro als ze hun naam aan het WK-voetbal in Zuid-Afrika wilden verbinden. FIFA-president Blatter is voornemens deze tarieven voor zijn volgende toernooien te verhogen.
Dat gaat niet lukken.
Grootschalige sponsoring is achterhaald. ABN/AMRO heeft zijn sportsponsorbudget al met 40 procent verlaagd. In de voorbije periode moesten sponsors vaak ineens 100 procent méér ophoesten dan bij de vorige gelegenheid.
De top is bereikt, de sponsorbubble gaat leeglopen.
Ook en vooral omdat sponsors nu interactief (Facebook en dergelijke) met hun klanten contact kunnen zoeken.
Ik juich deze ontwikkeling toe. Past in mijn prognose dat het extreme kapitalisme zijn langste tijd gehad heeft. Voetballers die 300.000 euro per maand verdienen? Het houdt een keertje op.
De wal keert het schip, ik hecht aan zulke klassieke volkswijsheden. Waarvan ook hooggeleerde econometristen niet kunnen aantonen dat ze niet kloppen. Ondanks hun algebra-computers.
Een flesje Coca-Cola wordt goedkoper zodra de producent minder in klassieke sponsormarketing steekt. En de dreumes Sneijder gaat heus niet slechter voetballen als zijn salaris -om te beginnen- gehalveerd is. Misschien trouwt hij de volgende keer minder uitbundig. Heeft verder niemand last van, integendeel.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

No reply

Zo was ik dus vandaag aan het werk.
Overal ‘no reply’ als het om telefoneren dan wel emailen ging.
Voor zover ik weet, is het pas eind van de week kerst.
Is de vraag of we in ons land en de rest van Europa nog steeds niet begrepen hebben dat de luxe van de welvaartsstaat definitief voorbij is.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Ajax verdient beter, Keje Molenaar ook

In een van de kranten stond een prachtige foto, die was gemaakt in het advocatenkantoor van mr. Keje Molenaar.
De jurist was omringd door oud-profvoetballers uit een antiek verleden en een oude jeugdtrainer. Die mensen zouden dezelfde avond op voorspraak van Johan Cruyff gekozen worden in de ledenraad van Ajax. Ze bezetten daarin nu 7 van de 24 fauteuils.
Ik ken bijna al deze net gekozen mensen en het is te gênant voor woorden dat ze louter kunnen koketteren met hun voetbalprestaties in lang vervlogen tijden.
Of ze allemaal kunnen lezen en schrijven betwijfel ik. Sommigen heb ik nog nooit drie fatsoenlijke zinnen achter elkaar horen uitspreken.
En deze groepering moet nu als stemvee de orders uit Spanje uitvoeren.
Ik denk dat Ajax en het bestuur van Uri Coronel een betere ledenraad hadden verdiend. Dit gezelschap is een aanfluiting, waaraan Keje Molenaar leiding moet zien te geven. Die taak ligt ver beneden zijn niveau.
Ik vind dat Molenaar al twee jaar geleden op de stoel van Rik van den Boog benoemd had moeten worden. Dan waren er geen idiote aankopen gedaan die alleen maar geld hebben gekost. Geld, dat ook verdween in de zakken van allerlei dubieuze zaakwaarnemers.
Onder aanvoering van Molenaar zou er een voetbalvisie zijn ontwikkeld en dan had Martin Jol nooit de ruimte gekregen zijn hele (schoon-)familie met het oog op goed betaalde baantjes de ArenA binnen te rommelen.
Onder Molenaar als algemeen directeur was Ajax verschoond gebleven van een aandeelhoudersvergadering waarop gewoon beweerd werd dat alles binnen de organisatie prima verloopt, dat de club op koers ligt en dat de financiën in goede handen zijn.
Alleen al vanwege dit jokkebrokkelige optreden had men Rik van den Boog weg moeten sturen.
Als Molenaar directeur was geweest, dan was er in Barcelona niemand opgestaan voor een periodiek rondje kritiek dat geen oplossingen biedt. En dan zou er een ledenraad gekozen zijn zonder lieden die dat woord niet eens kunnen spellen. Dan hadden de Amsterdammers inmiddels een fatsoenlijk scoutingsysteem gehad, gespitst op in Nederland voetballende talenten.
Een betaald voetbalorganisatie heeft behoefte aan een deskundige, sociaal ervaren voetbalman die het beleid op korte-, midden- en lange termijn bepaalt en die dat laat uitvoeren door de passant die trainer heet.
Dat was Ajax onder het bewind van de hockey-expert John Jaake even vergeten toen aan Van Basten en zijn kaartvriendjes alle bevoegdheden werden overgedragen.
Van den Boog, destijds traag in het tweede van Ajax en ‘doorgebroken’ bij SC Amersfoort, herhaalde die blunder. Hij was zo trots dat hij was uitverkoren bij Ajax voor directeur te mogen spelen, dat hij alle eisen van Martin Jol fluitend inwilligde. Over leiderschap gesproken…..
Naar mijn mening zou het klapvee in de ledenraad, dat op commando ‘ja’ dan wel ‘nee’ roept, Ajax toch één dienst kunnen bewijzen. Door een motie in te dienen -en aan te nemen- waarin te lezen staat dat Van den Boog zijn functie moet afstaan aan Keje Molenaar.
Dan komt die ledenraad daarna één lid te kort. Maar in het rusthuis voor oud-spelers is heus nog wel iemand te vinden die wil toetreden. Uiteraard nadat hij eerst de eed van trouw aan JC heeft afgelegd.

Peter van de Rijt
Sportcommentator Soeverein

Volg de cursus-Berlusconi

Desnoods ben ik de laatste Nederlander die vóór de Italiaanse premier Silvio Berlusconi pleit. Alweer een motie van wantrouwen in het Italiaanse parlement overleefd, doe het zo’n viriele bijna hoogbejaarde maar eens na.
Ik herken in Berlusconi de verpersoonlijking van een paar feiten.
Eén: het gedachtegoed in Zuid-Europa is van een heel andere orde dan dat in het noorden van ons werelddeel. Het idee van maatschappelijke betrokkenheid als motief voor de keus voor een loopbaan in de politiek is Noord-Europees. Zo luidt althans het desbetreffende evangelie in onze streken. In het zuiden telt vooral eigen gewin, en in alle openheid.
Ik zie niet in waarom dat eigenbelang in dit verband als een schande veroordeeld moet worden. Iedere bankier is óók vooral bij zijn portemonnee betrokken en -laten we zeggen- in iets mindere mate bij de kredietcrisis die hele samenlevingen ontwricht. De belastingbetaler betaalt de bonussen.
Waarom zou van een politicus een ‘hogere moraal’ verlangd moeten worden?
Twee: feestbeest Berlusconi is het levende bewijs dat het tegenwoordig maar weinig uitmaakt hoe en door wie een land geregeerd wordt. Min of meer keurig ‘democratisch’ gekozen kan de Italiaanse premier rustig zijn gang gaan, gesteund door een meerderheid in het parlement. Dat doet hij knap.
Misschien heeft hij die drie stemmen ‘gekocht’, die hem van de week aan een meerderheid hielpen. So what? Koehandel is ook in democratieën van alle tijden.
Vraag maar aan de PvdA. Eigenlijk vóór een nieuwe missie in Afghanistan, maar zij zal tegenstemmen als Rutte er geen beleidscadeautje op een ander terrein tegenover stelt.
Drie: Berlusconi onthult nu al een jaar of vijftien het ‘geheim’ van de uitdagende combi ondernemer-politicus. Tot nog toe een in Noord-Europa ook bekend, maar wel ‘toegedekt’ fenomeen. Herinneren we ons Lubbers nog, die als Nederlandse minister-president in het Midden-Oosten even wat zaken regelde voor zijn eigen bedrijf? Of de heer Hillen, thans minister, die ‘vergeten’ zou zijn op te geven dat hij een advies-bv’tje runt? En de heer Blair, tijdens zijn ambtsperiode al dik in het onroerend goed, thans à raison van drie ton of daaromtrent in te huren voor een lezinkje.
Vrijwel iedere politicus -in Noord- en Zuid-Europa- is een ondernemer à la Berlusconi. Zo blijkt. Maar hij is de enige die er ook tijdens zijn premierschap niet ingewikkeld over doet.
Daarvoor verdient hij erkenning of zelfs bewondering.
De facto verzorgt hij voor alle EU-burgers een beknopte cursus ‘democratie in de praktijk’.
Ik vind die opleiding minstens leerzaam.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

De Groene Lantaarn: het gelijk van Michelin

In de lintjesregen van Michelin kreeg De Groene Lantaarn in Zuidwolde een ster toebedeeld, amper een jaar nadat dit restaurant zijn deuren had geopend. Misschien wel een unicum.
Maar ja, Zuidwolde? Ik leerde vroeger op school waar Sedan, Calvi, Le Touquet en Tulle op de kaart terug te vinden waren, maar Zuidwolde kwam in dat lijstje niet voor. Na enig speurwerk vond ik uit dat we op deze ijskoude dag met de trein naar Drenthe moesten. Dus gekleed in thermisch Jaeger-ondergoed, want je weet vandaag de dag maar nooit waar je strandt als de NS voor je vervoer zorgt. Maar gelukkig reed de trein min of meer volgens schema en -belangrijker- hij haalde onze bestemming. Vervolgens bracht de taxi ons naar een prachtige boerderij waar we door de eigenaresse met een warme handdruk werden ontvangen. We voelden ons meteen welkom.
Een bombardement van amuses vormde onze eerste beloning. Het ene gerechtje was nog verrukkelijker dan het volgende hapje.
Toen verscheen plots de chef aan tafel met de mededeling dat er post voor ons was. Een grapje van mijn hoofdredacteur? Nee hoor, in de envelop zaten het menu en de à la carte-kaart. Leuk bedacht!
We kozen voor de filet americain van black Angus-rund en ofschoon de portie zeer ruim was, hadden we er nóg wel iets van willen smullen.
De Kemperhoen met risotto, rijk ‘bestrooid’ met truffel, bleek vervolgens een gerecht dat qua smaakbeleving tot het ultieme reikte. Ik was diep onder de indruk.
En ik was de enige niet. Zelfs tijdens deze doordeweekse lunch was het druk in de mooi ingerichte zaak, waar de bediening aan prachtige en vooral gemotiveerde dames is toevertrouwd. Zoveel lunch-couverts in een zo afgelegen gebied, op een dag dat het wegverkeer onder slecht weer gebukt ging? Het zegt veel over de kwaliteit van deze Drentse hoeve.
De koffie en friandises vormden de perfecte afsluiting van een heerlijke lunch. Die Michelin-ster is volkomen terecht toegekend. Van de zomer zal het prachtige terras De Groene Lantaarn nog extra aantrekkelijk maken. Wij gaan zeker terug.
Een feit is dat de Nederlandse restaurants in de voorbije twintig jaar zo’n enorme progressie hebben doorgemaakt dat ze ook met de Franse ‘haute cuisine’ kunnen wedijveren.
Laten wij even dankbaar en met respect terugdenken aan de chefs die ons land in de voorbije decennia hebben leren eten. Ze zijn de peetvaders van een gastronomische evolutie die ons land nu zoveel één-, twee- en zelfs driesterrenzaken heeft opgeleverd.
En wat De Groene Lantaarn betreft: als ze te Zuidwolde dit niveau weten vast te houden -en wie weet zelfs nog te verbeteren- dan heeft Drenthe op korte termijn een tweesterren-adres binnen de provinciegrenzen. De gidsen Lekker en Gault&Millau waren lovend. Dat Michelin zeldzaam enthousiast oordeelde, is al een voorteken van die tweede ster.
Klik hier voor de site.