De curator: blafkees van de legale diefstal!

Kent u Seerp Gratama? Ik ook niet, en moge dat zo blijven. Maar ik las iets over dit zakenwondertje annex curator in NRC/Handelsblad. Gratama blijkt druk, met het ruimen van de failliete boedel van de horecatycoon Sjoerd Kooistra, die in het hiernanogmaals ongetwijfeld bezig is Heineken uit de schappen van de hemelse slijterij te krijgen. Of hij gooit het op een accoordje met Freddy.
Om te regelen dat de schuldeisers van de betreurde kroegbaas nog iets van hun centen terugzien, heeft de briljante Gratama alvast het Amsterdamse Kooistra-café Dante verkocht. Voor het wereldbedrag van € 35.000. Terwijl Kooistra, die er niet om bekend stond dat hij graag teveel betaalde, een paar jaar geleden 1,25 miljoen euro voor het bedoeninkje neertelde.
Ik suggereer natuurlijk niets. Maar ik zou niet echt verbaasd zijn als ooit blijkt dat Gratama Dante aan een Italiaanse neef verkwanseld heeft.
Als bestolen schuldeiser heb je met een curator als Gratama verder geen vijanden meer nodig. Dan koop je van je laatste centen een OV-chipkaart voor je ritjes naar het bijstandsloket.
Volgens de wet moeten curatoren bij een faillissement van alles en nog wat doen. Maar -aangenomen dat er in zo’n bedrijf nog een paar grijpstuivers zijn achtergebleven- hun honorarium is riant. Minstens € 190 per uur, maar bij ‘ingewikkelde’ zaken kan het zomaar om € 400 tot € 500 per uur gaan.
Goudmijntje! Neem zo’n Rutger Schimmelpenninck die DSB ‘doet’.
Gaat jaren duren, hoorde ik die in zijn kringen kennelijk zeer gewaardeerde beroepscurator op de tv aankondigen Even rekenen. Laten we zeggen: drie jaar. Na aftrek van golfen, borrelen en eventuele andere klusjes sleutelt hij maximaal 200 dagen per jaar aan DSB. Drie jaar maakt 600 dagen van -wat zal het zijn- 7 uur = 4.200 uur. Onze Rutger is de voordeligste niet, die rekent in het gunstigste geval € 450 per uur = bijna 1,9 miljoen euro. Of € 630.000 per jaar. Voor dat bedrag heb je drie premiers.
Dat godsvermogen komt ten laste van de schuldeisers, onder wie blijkbaar ook veel DSB-‘slachtoffers’ die nu op een houtje bijten. En vanwege ‘uurtje-factuurtje’ heeft Rutger natuurlijk helemaal geen haast om die mensen te helpen. Hij doet hen een belachelijk mager voorstel dat dus wordt afgewezen, en na een tijdje weer een ander voorstel. Zijn teller loopt lekker door. En wie controleert eigenlijk de uren-administratie van zo’n gouddelver?
Dat hele systeem van curatoren die in hun handen wrijven en alvast een tafel in een sterrenrestaurant reserveren zodra er een firma failliet gaat, deugt niet.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Trainers voor de klas!

Het vak van oefenmeester is niet veel anders dan dat van leraar. Ook daarom zijn trainers met een docentenopleiding als achtergrond, vaak prima coaches en blijven juist die mensen langdurig bij een club.
Ron Jans, Foppe de Haan, Co Adriaanse en zelfs ‘der Unmensch’ Van Gaal zijn daar voorbeelden van.
Wie geen didactische en pedagogische achtergrond heeft, komt als trainer vaak in de problemen. Veel oud-voetballers als Ronald Koeman, Marco van Basten, Danny Blind, Edward Sturing, Gerald Vanenburg, Ruud Krol en Johan Neeskens zijn ondanks hun soms glorieuze voetbalverleden feitelijk helemaal ongeschikt om kennis over te dragen. Het bewijs leveren ze vrijwel permanent.
Ik denk dat zij zich onmogelijk kunnen neerleggen bij het idee dat anderen niet over de kwaliteiten en inzichten beschikken die voor hen ‘normaal’ zijn. Leraren en docenten die voor de klas staan, weten niet beter dan dat er een verschil bestaat tussen wat zij weten en kunnen en het niveau van hun leerlingen. Het kunnen doorgeven, overbrengen van kennis, is een essentieel talent voor wie onderwijs geeft of voetbaltrainer is.
Het trieste is dat er in de voetbalwereld ruimte is geschapen voor niet-docenten die evenmin hebben bewezen het spel tot achter de komma te beheersen. Ik noem dat de categorie notoire nitwits die overal mee wegkomen, die overal een spoor van vernieling -soms ravage- achterlaten, die zich gedragen alsof ze het spel hebben uitgevonden en verbeterd, maar die in werkelijkheid een aanfluiting voor het trainersvak zijn.
Peter Bosz, Andries Jonker, Aad de Mos en Robert Maaskant zijn er de beste illustraties van.
Ondertussen is het bijzondere in het voetbalmilieu dat er uiterst succesvolle coaches zijn die nooit ‘grote’ spelers waren en evenmin ‘onderwijzer’ zijn geweest. Natuurtalenten met speciale gaven. Ik denk aan Guus Hiddink en Dick Advocaat.
Conclusie: het idee dat je topspeler geweest moet zijn om als trainer te slagen, is al jaren achterhaald. Johan Cruyff en Frank Rijkaard zijn eerder een uitzondering dan regel.
Maar vergeet niet: de kwaliteit van de spelersgroep bepaalt de succeskans van een trainer.
Ik bedoel: ook met Hiddink aan het roer zou Feyenoord kansloos in de pan gehakt zijn in Eindhoven.
Terzijde: Mario Been is bezig met vallen en opstaan zijn trainerscarrière op te bouwen. Moge ik hem een advies geven: Mario, biedt niet te vaak je ontslag aan. De kans dat men het onverhoeds accepteert is groot!
U vraagt zich nu af:’En wat te denken van Martin Jol en Fred Rutten?’
Jol is slim. Hij heeft alle macht naar zich toegetrokken, hij mag desnoods spelers kopen die amper iets aan het eerste van Ajax toevoegen. En hij wordt met man en macht binnen boord gehouden zodra hij naar Engeland dreigt te vertrekken. Voor jezelf doe je het dan dus goed, met je broer aan je zijde en Danny Blind als quantité négligeable naast je.
Ajax is geen gedoodverfde titelkandidaat. Maar het lukt de club op beschaafde wijze de indruk te wekken dat er niets aan de hand is, dat het team op koers ligt, dat alle prijzen binnen handbereik zijn. Ondanks een miljoenentekort en een directeur die in een financieel schandaal verwikkeld is. Op zich een knappe marketing-prestatie.
Over Fred Rutten wordt gezegd dat hij schizofreen achter elke boom een vijand ziet. Even afgezien van zijn echec bij Schalke’04: ik onderschat hem niet. Het is hem gelukt PSV met aantrekkelijk voetbal toch weer aan de praat te krijgen. Hij beschikt misschien niet over een geweldige verdediging, maar zijn spitsen garanderen een hoog rendement, behalve dan zaterdag tegen FC Twente. En die angsten van hem, die zullen best meevallen.
Volgende week: de bestuurders!

Peter van de Rijt
Sportcommentator

De Zesdaagse van het Vaticaan komt eraan

Ofschoon ik in God noch gebod geloof, kom ik regelmatig in kerken. Dat wil zeggen: in de vaak uitbundig getatoeëerde en gezellig kaarsverlichte roomse godshuizen. Sfeertje proeven, soms aardige kunst beloeren. In Parijs heb ik weleens een kaarsje opgestoken in verband met de ziekte van een vriend. Drie dagen later was hij dood.
In protestantse Calvijn-filialen valt niets te zien of te beleven. Ik denk op goede gronden dat je er vanwege de unheimische kilte alleen voor reuma terecht kunt en naar men zegt, kun je er op zondag geheel gratis een zonde- plus schuldbesef verkrijgen. Van zonden ontken ik het bestaan en schuld associeer ik met financiële instellingen in de megalomane kathedralen van het kapitalisme.
Omdat ik toen toevallig in een orthodox-rooms gehucht in de Provence woonde en een beetje aansluiting bij de autochtonen zocht (niet gelukt, maar dat is een ander verhaal), heb ik een keertje zo’n ultra-katholieke kerstnachtmis bijgewoond. Na afloop was mijn vraag waarom Joop van den Ende Theaterproducties niet was ingehuurd om er een betere voorstelling van te maken, het Vaticaan zou dan kaartjes kunnen verkopen. Heel soms denk ik met de paus mee. Kijk, zo’n mis kost een paar centen, al was het maar vanwege het drankgebruik van de hoofdrolspelers die achter hun massieve bureau hele kelken wijn staan weg te spoelen. Vast geen ordinair landwijntje, ik denk eerder aan een serieuze Bourgogne van € 40 de fles.
Nóg een suggestie voor de Heilige Vader en/of Joop van den Ende: regel het zo dat we als publiek óók een glas krijgen aangeboden! ’t Is tamelijk klantonvriendelijk als er op het podium flink ingenomen wordt en dat we in de zaal niets te drinken krijgen en ook niet mogen roken. Terwijl de snuivers op het toneel in elk geval nog wijwaterdampen inhaleren.
Waarschijnlijk heb ik die nacht wel degelijk Het Licht gezien. Toen tot me doordrong dat de acteurs allemaal in zo’n islamitische jurk optraden. Als ik het goed heb: een djellaba. Heel even flitste dé oplossing van het huidige wereldvraagstuk door me heen: fusie!
Als het favoriete circustenue van mohammedanen en rooms-katholieken hetzelfde is, dan kan het niet anders of bankiers ruiken een ‘opportunity’ voor een overname. Ik geef een bankier nooit een hand, maar ik zou eventueel een desbetreffend Rabo-initiatief, gesteund door ING- en ABN/AMRO, welwillend tegemoet treden.
Je had destijds nog geen Wilders. Anders had ik hem toen -diezelfde nacht nog- een fax gestuurd: Christus en Mohammed in één concern!
Thans speelt in ons land het vraagstuk van lege en leegstaande kerken. Bij een fusie wordt dat probleem groter.
Maar de oplossing ligt voor de hand. We voorkomen kapitaalvernietiging en bezuinigen met het kabinet mee door van alle religieuze pandjes die we niet meer nodig hebben, sporthallen en zwembaden te maken. Ik weet me nu al gesteund door de gelovigen van Nederland Beweegt, het actiecomité zou geleid moeten worden door Erica Terpstra.
Ik ben een paar keer in de Sint-Pieter in Rome geweest. Als die binnenkort ook in krakershanden dreigt te vallen: die basiliek is minimaal geschikt voor basketbal. Maar er kan ook makkelijk een zwembad voor schoonspringers van de hoge duikplank bij. Overdekt schansspringen betekent meer bekeerlingen in ski-kringen. En als liefhebber pleit ik daarnaast nog voor een wielerbaan, ruimte zat.
De eerste Zesdaagse van het Vaticaan! Reken maar dat ik erbij ben.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Kerststilte dankzij Facebook

Gebruikers van Facebook zijn een actie begonnen die ertoe moet leiden dat het uit 1952 daterende plaatje “4,33” van John Cage ten tijde van kerst als lijstaanvoerder op de Engelse hitparade genoteerd staat. Ruim 40.000 mensen doen al aan ‘het project’ mee.
Toch kan de ‘compositie’ van Cage niet bepaald meeslepend genoemd worden. Want het nummer bestaat geheel uit stilte, 4 minuten en 33 seconden lang. Dat belooft een hele stille heilige nacht te worden.
Klik hier voor de uitvoering met orkest en hier voor de piano-recital.

Rechters plegen broodroof

Hoe komen we eigenlijk aan onze onafhankelijke rechters? Dat er luie knoeiers tussen zitten, dan weten we nu wel. Putten, Schiedam, Ina Post, Lucia de Berk, Geert Wilders.
Wetenschappers zijn ervan overtuigd dat er honderden onschuldigen achter de tralies zitten. Herziening van een vonnis is vrijwel onmogelijk, want de Hoge Raad kijkt alleen naar ‘vormfouten’ van collega’s, lagere rechters.
Het is middeleeuws dat er de facto niets aan gedaan kan worden als onschuldigen jarenlang worden opgeborgen. Het is een schande dat geen rechter opstaat als het Europees Hof in Straatsburg oordeelt dat Nederland de rechten van de mens schendt omdat het OM huiszoekingen mag doen zonder dat een rechter daarbij betrokken is.
Schending van de mensenrechten. Dit land onderscheidt zich dus niet van Rwanda of Noord-Korea.
De ‘trias politica’ lijkt me nog steeds een mooi idee. Maar wat is de praktijk? Zonder enig toezicht van de rest van de bevolking benoemt een clubje rechters de nieuwe collega’s, volgens een recent onderzoek vooral D66- en Groen Links-stemmers. Nieuwe jongens en meisjes, oud krentenbroodkliekje. Het is vragen om moeilijkheden als geharnaste SP- en PVV-stemmers kennelijk niet tot de rechterlijke macht doordringen. En de beste juristen verdienen als advocaat véél meer. Zijn rechters tweederangs op hun vakgebied?
Rechters klagen over werkdruk. Net mensen. Maar hallo! Blijkbaar had een raadsheer van het Hof in Amsterdam tijd genoeg voor een etentje met de arabist Hans Jansen. En blijkbaar hebben de rechters onderling afgesproken dat ze elkaar alleen in het uiterste geval afvallen, collegialiteit….
‘Buitenstaanders’ die nog eens serieus naar het werk van rechters kijken, dat is in die zelfingenomen kringen onbespreekbaar. Alleen heel af en toe zegt de Hoge Raad (door wie benoemd?) dat een proces over moet. Zelfs in een amper beschaafder land als Groot-Brittanië is dat beter geregeld.
Rechters zijn niet te ontslaan, tenzij ze met meer dan 0,5 promille achter het stuur hebben gezeten. Rechters die aantoonbaar onschuldigen van hun leven hebben beroofd, blijven in functie, maken zelfs promotie, en veroordelen u of mij morgen fluitend, ook als we niks gedaan hebben. Dossiertje van de iets te vaak vooringenomen opsporingsambtenaar niet of maar half gelezen en het is al bijna 5 uur, de lokroep van de Chablis, en jammer dan als er morgen een onschuldige voor jaren de bak indraait.
De rechterlijke macht is ziek en acht zich boven de wetten van helder denken en normaal hard werken verheven. Formeel is de club onafhankelijk, maar naar mentaliteit gemeten allerminst.
Ik mag hopen dat ik nooit voor zo’n kadi wordt gesleept. En nog een geluk dat ik geen cabaretier of cartoonist ben. Rechters zorgen zelf al voor zulke lachsalvo’s dat er voor die beroepsgroepen vrijwel geen droog brood meer te verdienen is.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

De Neanderthaler van de marechaussee

Is er toekomst voor Neanderthalers ? Tuurlijk. Een sollicitatie bij de Koninklijke Marechaussee opent alle deuren die voor meer ontwikkelden met een beetje beschaving in hun donder gesloten blijven.
Hoezo ?
Ter illustratie bericht ik als volgt.
Mijn enige en dus beste Aziatische vriendin landde vorige week op Schiphol, op doorreis naar haar Nederlandse echtgenoot (belastingbetaler, geen strafblad) die -groot gelijk- in Portugal woont. Ook als je de keurige echtgenote van een Nederlandse staatsburger bent, krijg je niet zomaar toestemming om in Europa bij je man te wonen, in elk geval niet als je in een raar Verweggistan geboren bent. Dat de Europese en Nederlandse economie nogal gebaat zijn bij de handel met de Filipijnen laat ik hier maar even onbesproken. Dat ‘Der Prozess’ van Kafka een zwakke afspiegeling van de werkelijkheid is zodra je met de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) te maken krijgt en met Nederlandse ambassades in tropische oorden, doet er nu ook niet meer toe. Want op enig moment -na soebatten, knievallen en daarna juridische procedures- grepen de sneue regeltjesfetisjisten van de boven ons gestelden uiteindelijk naar hun stempelkussen: een visum!
Dit was buiten de Koninklijke Marechaussée op Schiphol gerekend. Halve soldaten met een beperkt IQ onder hun oksels, die het mysterie van de computer alsnog trachten te doorgronden. Tevergeefs natuurlijk, anders waren ze wel echte landsverdedigers geworden. Bij de Landmacht hoeven ze geen brekebenen.
Mijn vriendin landde vanuit Manilla een uur later dan de bedoeling was. Die dingen gebeuren, ook bij de KLM. Er was daardoor nog maar één transferuurtje voor de vervolgvlucht naar Lissabon zou vertrekken.
De Neanderthaler van de Marechaussée, die toevallig was aangewezen om transferpassagiers het leven zuur te maken, wreef zich in zijn handen. Een bescheiden, maar gehaast vrouwtje uit Azië, op doorreis naar Portugal? Daar viel te scoren, waarschuwde hij zijn collega’s alvast.
Mijn vriendin werd staande gehouden. De computercheck van alle reisdocumenten vergde tijd. Weet zo’n leerling-amateur van computers ? Uiteraard klopte alles, volgens de computer. Toen keek de onderhond nog even naar de trouwring van mijn vriendin.
‘Afdoen’.
Ze gehoorzaamde.
‘Wat staat daar ?’
In de ring stond de trouwdatum en de naam van haar echtgenoot gegraveerd.
Raar, vonniste de laarzen- en pettenknecht.
Mijn vriendin moest tot twee keer toe uitleggen wat die inscriptie te betekenen had aan iemand die Engels tot het abracadabra rekent. De tijd tikte weg, nog een halfuur en het toestel naar Lissabon zou vertrekken.
Tegen mijn vriendin viel niets in te brengen. En onder hoongelach van een groepje marechaussees kreeg ze toestemming naar de gate te rennen. Helaas, het vliegtuig taxiede al naar de startbaan.
Heeft het zin om klachten in te dienen Bij de hoogste generaal van de marechaussee, bij de Nationale Ombudsman ? Ik denk het niet.
Zelf vlieg ik niet meer omdat ik het risico niet wil lopen dat ik geteisterd en geterroriseerd word door achterlijke Bartjes met schiettuig in een Bassie & Adriaan-feestverpakking.
De bedoeling is dat mijn vriendin definitief in Europa, maar niet in Nederland, blijft. Nooit meer een confrontatie met de Neanderthalers aan wie de grensbewaking van het zogenaamd beschaafde Europa is toevertrouwd.
Zodra we economisch aan Azië onderschikt zijn, binnenkort dus, krijgen we in Europa de rekening voor ons discriminatoir wangedrag gepresenteerd. En dat zal pijn doen.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Co-ouderschap is het beste huwelijk!

Ik ben gek op bruiloften; vooral die van mezelf. Daarop volgt echter steevast een huwelijk, en dat vind ik een stuk minder makkelijk uit te zingen dan zo’n blije dag in een eenmalige mooie jurk met een te duur buffet en felicitaties van mensen van wie je de naam allang was vergeten. Jammer dat ik dat van te voren steeds vergeet.
Als een huwelijk niet werkt, moet je scheiden en dat is allesbehalve feest. Vooral als er tijdens zo’n relatie onverhoopt een of meer kinderen geproduceerd zijn. Toen de vader van mijn dochter en ik destijds besloten dat we niet langer bij elkaar zouden blijven, waren we het over één onderwerp buitengewoon eens: onze toen vierjarige dochter mocht zo min mogelijk lijden onder onze scheiding. Als het ging om de zorg, was de meest logische constructie een co-ouderschap. Dat lijkt eenvoudiger dan het is. Hij een week, ik een week, tasje met de knuffel en de gymschoenen overdragen en klaar ben je. Maar het leek ons voor het meisje duidelijker en logischer als ze op ‘dezelfde dagen’ in de week bij haar vader of bij mij zou zijn. Uiteindelijk zijn we tot een vorm gekomen waarbij ze elke maandag en dinsdag bij mij is en elke woensdag en donderdag bij haar vader. Vrijdag, zaterdag en zondag, het weekend dus, wisselen we om. Ook de kosten deelden we precies door de helft.
Maar toen waren we er nog niet. Het geheim van een geslaagd co-ouderschap is namelijk dat je een uitermate goede verstandhouding met elkaar hebt. Daar ben je mooi klaar mee. Mijn ex wilde mij het liefst nooit meer zien en ik zat er ook niet op te wachten om gezellig met hem over de nieuwe winterjas van onze dochter te keuvelen.
Maar toch is het om te beginnen van belang dat je het met elkaar eens bent over de grote lijnen van de opvoeding. Eveneens relevant – en dit is voor gescheiden kemphanen waarschijnlijk het grootste struikelblok – is een goede en vooral regelmatige communicatie. Wat gaat er in het kind om, waar zit hij of zij mee, hoe is de gesteldheid van het kind, waar is hij of zij mee bezig, wat heeft het kind gezegd en meegemaakt? Ook al konden we elkaars bloed soms wel drinken, we moesten blijven praten. We moesten over onze eigen frustraties en irritaties heenstappen om ervoor te zorgen dat we de opvoeding samen zo goed mogelijk deden.
We hebben het altijd belangrijk gevonden om – min of meer – één lijn te trekken: als ze bij mij ’s ochtends geen televisie mocht kijken, dan mocht dat bij haar vader ook niet. Dezelfde tijd naar bed, dezelfde regels, dezelfde manieren, normen en waarden. Natuurlijk hoeft het er niet allemaal exact gelijk aan toe te gaan, want kinderen blijken behoorlijk flexibel. Maar ik ben nogal makkelijk en mijn ex is behoorlijk streng en in ‘de speeltuin’ is het beter toeven dan ‘op school’. Dat wilden we dus niet. Ik werd strenger en mijn ex zag meer door de vingers.
Hoe jong onze dochter ook was; ze leerde al snel om ons tegen elkaar uit te spelen. ‘Papa vindt jouw nieuwe vriend heel stom’, of ‘mama heeft gezegd dat het onzin is dat jij dat wilt’. Omdat wij alles voortdurend verifiëerden bij elkaar, kreeg ze wat dat betreft nooit een voet tussen de deur. Het uitspelen was dankzij deze gang van zaken overigens al snel afgelopen, maar in de loop der jaren zijn er altijd momenten geweest dat ze het nog even probeerde.
Een goed co-ouderschap is luisteren en gehoord worden, geven en nemen, elkaar vertrouwen en respecteren en voortdurend overleg.
Een goed co-ouderschap is eigenlijk net zoiets als een goed huwelijk. Jammer dat je dat pas na de scheiding ontdekt.

Sarah Saarberg
Redacteur Soeverein

FC Twente wordt opnieuw kampioen

Nu we al bijna één derde van de competitie erop hebben zitten, leek het me tijd voor een tussenbalans. Zeker toen ik in de wandelgangen hoorde dat trainer Bos ontslagen was. Ik hoopte erop dat het om Peter Bosz ging, de onbetrouwbare trainer van Heracles Almelo. Maar helaas. Het bleek Theo Bos van Vitesse te zijn, die dit seizoen als eerste zijn congé kreeg.
Gemiddeld zo’n man of vijf halen het einde van een voetbalseizoen niet. Ik mag dus blijven hopen dat de slechtste trainer in de eredivise, die nu het erfgoed van Gert Jan Verbeek in Almelo verkwanseld, toch nog de laan uit vliegt.
Ondertussen vrees ik dat zowel De Graafschap, een club waar heel Nederland sympathie voor koestert, als Heracles zich louter moet richten op het ontlopen van de nacompetitie.Dat geldt eveneens voor VVV dat een stuk minder presteert in het tweede seizoen op het hoogste niveau. Dat zie je vaker.Ik schat in dat Jan van Dijk, de trainer van de Venlonaren, de kerst niet haalt. En Excelsior mag de rest van het seizoen nagenieten van zijn superstart, want de gedoodverfde degradant daalt nu toch wel snel richting onderste kant van het rechter rijtje.Geweldig leuke en sympathieke club en ik hoop oprecht dat men het zonder naconpetitie gaat redden.
Ron Jans heeft bij Heerenveen de lekken uit het verleden nog niet allemaal gedicht. Dat valt me tegen. Het Friese spel is heel vaak teleurstellend. De verdediging met de slak Michel Breurer en weer een derderangs-ballenstopper is nog steeds niet van een acceptabel niveau en het supertalent Roy Beerens is vaak net niet topfit. Toch kan het bijna niet anders of de vakman Jans legt toch de basis voor een Top-5 notering.
Groningen begon geweldig, maar ik vrees dat men straks met een plek bij de eerste tien al tevreden mag zijn. Roda doet het bijzonder goed. De positieve verrassing van het jaar komt uit Kerkrarde, zoals we voor droefenis naar Rotterdam-Zuid moeten.
Feyenoord heeft geen geld, de stokoude, kreunende en zichzelf bejubelende Don Leo staat ter discussie en Mario Been heeft in zijn zomervakantie met goed gevolg de LOI-cursus ‘positivisme bij pech onderweg’ gevolgd.
Ook al verliest Feyenoord nog 15 keer, Mario gelooft in betere tijden. Natuurlijk wordt er niet gedegradeerd. Desnoods halen de Rotterdammers na de winterstop Frans Bouwmeester, Coen Moulijn en Beertje Kreyermaat terug. Maar het zijn en blijven barre tijden.
Andries Jonker -nu billenwasser van Louis van Gaal- heeft met zijn wanbeleid Willem II te gronde gericht en zijn opvolgers zullen dit seizoen degraderen. Er zit weinig anders op dan in de voetbalstad Tilburg met veel geduld opnieuw te beginnen
Bij Vitesse zal het onrustig blijven en met het aankopen van tweederangsspelers krijg je zeker geen homogene, ingespeelde ploeg. De nieuwe eigenaar overtuigt vooralsnog helemaal niet.
ADO doet het redelijk en NAC -eindelijk verlost van die enge Robert Maaskant- zal wel in de middenmoot eindigen.
FC Utrecht heeft het – bij een krappe selectie- zo druk met alle wedstrijden dat finishen in het linker rijtje keurig zou zijn.
Van NEC heb ik veel wedstrijden gezien. De Nijmegenaren spelen zonder enige organisatie en met een dik gedrocht in de spits die overal te laat bij is. Maar ze pakken wel hun punten. Hetgeen in het post-Schurkinga tijdperk AZ ook lukt. Knap, heel knap. Châpeau Toon Gerbrands c.s.!
Per saldo: de kampioen komt dus uit het trio Ajax,Twente en PSV. Ik hoop op Ajax, maar het is mij te onrustig in de Arena. Giga tekorten, een directeur die een karikatuur van zichzelf is en die ik ook de kerst niet zie halen Ik vrees dat Ajax naast de titel grijpt.
PSV speelt duidelijk minder dan voorheen en is te veel afhankelijk van Marcus Berg en Toivonen. Dus toch weer FC Twente? Waarom niet? De ploeg speelt beter dan toen men kampioen werd en heeft met Theo Janssen en Brian Ruiz twee parels in huis, terwijl Ajax er met Luis Suarez maar één heeft.
Dus turend over de gracht en lui gezeten achter mijn PC, zeg ik: ja, FC Twente weer landskampioen!
Uw hoon lees ik graag.

Peter van de Rijt
Sportcommentator

Ik betaal nooit

Ofschoon ik regelmatig tank, bij het pompstation en de slijter, en tevens fungeer als de muilezel van mijn vrouw als ze één keer per week naar de supermarkt gaat, reken ik nooit af. Ik heb geen pinpas, geen bankpas en geen creditcard en vrijwel nooit meer dan een tientje op zak. Ook diesel en jenever worden door mijn vrouw betaald, die allerlei mysterieuze cijfercombinaties uit haar hoofd geleerd heeft. Op zich knap van iemand die destijds op de MMS alleen in talen en borduren onderwezen is.
Mijn probleem -en dat van velen met mij- is dat ik geen codes kan onthouden. Het nummer van mijn ‘vaste’ telefoon, dat lukt nog net, hoewel ik voor de zekerheid een desbetreffend briefje op zak heb. Een mobieltje bezit ik niet, om de simpele reden dat zo’n 06-nummer veel te lang is voor mijn beknopte geheugen.
Stellig zou iedere psychiater me willen uitleggen dat ik die codes en nummers best kan onthouden, maar dat ik het gewoon niet wil. En dat kan kloppen.
Mijn verzet dateert van sinds de invoering van de postcode. Ik heb jaren geweigerd te erkennen dat mij een postcode was toegewezen en op te verzenden brieven zette ik nooit de postcode van de geadresseerde erbij. Mede gelet op de steeds stijgende postzegelprijzen leek het me onzin de PTT een handje toe te steken. Ik had geen bezwaar tegen ‘vooruitgang’, maar ik koesterde -ook nu nog- een diep wantrouwen jegens automatisering, robotisering en overige ontmenselijking. De 11.000 weer & wind-postbodes die door TNT aan de vuilnisman worden meegegeven, zullen mijn gelijk van toen graag bevestigen.
Ik koos opnieuw voor een rol in het verzet toen mijn toenmalige werkgever het loonzakje afschafte. Ineens werd mijn salarisje aan een financiële instelling toevertrouwd en als je geen bank- of girorekening had, was je in de aap gelogeerd.
We weten inmiddels beter dan ooit dat alleen ultra-dombo’s en gewiekste fraudeurs er nog op vertrouwen dat bankiers nette mensen zijn.
Er wordt nu voorgesteld contant geld geheel af te schaffen. Onder meer door de handenwrijvende bankrovers die aan de interne kant van het loket opereren en die exclusief in bonussen rekenen. Ze bestelen je met een glimlach, een kop koffie verkeerd en koeterwaals. Een klassieke bankrover die een revolver tegen mijn kop zet, spreekt duidelijker taal.
Ik roep op tegen massaal verzet als contant geld naar het grote vergeetboek van de geschiedenis wordt verbannen, waarvan nu sprake is. Een code intikken als je een biertje in de kroeg bestelt? In de wetenschap dat een bankier zich een paar grachtenpandjes verderop met zijn zakjap verkneukelt en zich door een zwaar onderbetaalde scooterpiloot een kratje champagne laat bezorgen? Ik dacht het niet.
Ik pleit voor eerherstel van het loonzakje, salaris in een envelop! En dus salarisrekeningen opzeggen. Contant betalen bij de bakker, de dokter, de slijter, Albert Heijn én de Belastingdienst. De samenleving knapt ervan op, van zo’n restauratie van intermensenlijke contacten.
De bankiers die ons godsvermogens hebben gekost, kunnen eventueel bij TNT solliciteren. Daar komt men medewerkers tekort zodra de postcode is afgeschaft. Is de vraag of zo’n jammerlijke bonuskwezel van een straks failliete bank het onderscheid snapt tussen huisnummer 13 en 13a. Tussen een Spartamed en een Bentley, ja, dat verschil herinnert hij zich te zijner tijd nog van vroeger.
Zodra ik weer cash wordt uitbetaald, zal ik bij Albert Heijn, het tankstation en de slijter ook weer zelf afrekenen.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

‘Befehl ist Befehl’? Bayern moet zijn kop houden

Bij Bayern München en de beleidsmakers van die club denkt men nog steeds dat ‘Befehl Befehl’ is. Zo eiste men op luide toon dat Mark van Bommel vorige week woensdag onmiddellijk op transport naar München zou worden gesteld.
Helaas voor Bayern-president Beckenbauer en Louis van Gaal: de tijden zijn veranderd. Op hun geblèr reageerde Henk Kesler luid en duidelijk met: ‘Sie kunnen die Pot auf’.
Ik was niet eens verrast. Want sinds Kesler geen KNVB-directeurtje meer is en hij zich alleen nog met het dossier FC Bayern bezighoudt, blijkt hij over ballen te beschikken. Ik ben er jarenlang tevergeefs naar op zoek geweest. Want hij gebruikte ze nooit, hetgeen ik hem verweet.
Het Nederlands-Duitse conflict is compleet. De ambassadeurs zijn nog net niet teruggeroepen, maar de Duitsers zijn witheet en betichten de KNVB wederom van medisch geblunder na de rel rond Arjen Robben.
De Duitse verwijten raken kant noch wal.
Alhoewel er in Zeist geen autoriteit meer zetelt als voormalig bondsarts Frits Kessel, is de medische staf zeer deskundig, op de achtergrond gesteund door de bekende orthopeet Cor van der Hart jr. en -neem ik aan- oud Ajax-clubarts Otto Stibbe.
Ik ben ervan overtuigd dat er in de zaak-Robben, noch in de affaire van Bommel, beslissingen zijn genomen die niet mede gebaseerd waren op een ‘second’ of zelfs ‘third opinion’.
Een speler met een spierscheuring kan geen stap verzetten en een speler met veel vocht in de knie kan niet spelen, zoveel weet ik zeker na 38 jaar trainerschap.
Wie Arjen Robben op het WK zag acteren en Mark van Bommel als de beste man van Oranje zag spelen tegen Zweden, weet dat hun opstelling gewoon legitiem was en dat de dictatortjes uit Bayern dus gewoon hun spierenballentaal moeten dimmen.
Zou de dramatische competitiestart van ‘Der Meister’ van vorig seizoen een hoofdrol in dit conflict kunnen spelen? Natuurlijk is het antwoord ‘Jawohl’.
Henk Kesler was volgens mij de waardelooste directeur van de KNVB ooit. Maar ik vertrouw erop dat hij niet gaat toegeven aan de Duitse chantage, die erop neerkomt dat FC Bayern geen spelers meer voor Oranje beschikbaar stelt..
Kesler wilde zo graag sportminister onder Mark Rutte worden. Vanzelfsprekend werd hij dat niet. Maar hij zou zijn blazoen kunnen oppoetsen door de moffen te weerstaan.
Afgezien van dit nieuwe dieptepunt in de relatie met onze Oostburen ging het vorige week nergens anders meer over dan over de gevallen ringentopper Yoeri van Gelder.
Zodra ik deze column heb verzonden, hijs ik mij in het nu helaas beschikbare gymnastiekpakje van Yoeri. Vervolgens bel ik http://www.cokeaanhuis.nl en neem ik paar lijntjes. Niet voor mijn genot, maar om uit te maken en uit te meten of dit effect heeft op mijn prestaties aan de ringen.
Mededogen is het trefwoord als ik aan Yoeri van Gelder denk. Een sportieve geweldenaar die een beetje te vaak snoof. Vervolgens liet iedereen hem vallen, behalve het NOC/NSF. De pers en alle gymbond-autoriteiten maakten de keizer van de ringen volledig af.
Hij heeft geen bank overvallen, geen meisjes verkracht, geen moord gepleegd, hij deed wat volgens mij heel veel Nederlanders vaak of veel te vaak doen, voor de lol wat coke snuiven. Ik ben lid van De Blauwe Knoop, ik drink geen alcohol. Ik vind het best als anderen dat wel doen, zoals ook cocaïne-gebruik ieders eigen keus en verantwoordelijkheid is. Als ik maar niet mee hoef te doen.
Iemand om drugsgebruik afbranden die ons land in extase heeft gebracht, is mij veel te makkelijk. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.

Peter van de Rijt
Sportcommentator