Hoe Rutte over Limburg struikelt

Die Rutte, ik weet het nog zo net niet. Dat hij zo min mogelijk vrouwen in zijn regering heeft opgenomen, is natuurlijk geen onderwerp van debat. Want welke damesminister is -afgezien van Marga Klompé- ooit een succes geworden? Of zelfs maar een beetje geslaagd? Toch niet Annemarie Jorritsma, het aandachtbeluste feestbeest van Almere, destijds mislukt op Verkeer en daarna onzichtbaar op Economische Zaken. Of zo’n Maria van der Hoeven, ingedut op Onderwijs en vervolgens vrijwel overleden op Economische Zaken. Gerda Verburg deed voornamelijk een trieste poging fotomodel in een zelf uitgegeven glossy te worden, overigens op kosten van de belastingbetaler. Geen wonder dat echt helemaal niemand haar meer in de nieuwe regering wilde hebben. Had ik meer ruimte, dan zou ik dit lijstje vijftig keer zo lang maken.
Rutte heeft nu zijn kompaan Verhagen op Economische Zaken geparkeerd en Maxim doet de boeren er even bij. Dat wordt lachen. Verhagen snapt het verschil tussen omzet en winst niet en rekent zich superrijk door de containers met spulletjes die in Rotterdam voor doorvoer worden uitgepakt, tot Nederlandse export te verklaren. Mocht de Excellentie tijd hebben: doe een uurtje met Arnold Heertje, die de kern van de economie even beknopt als toegankelijk kan uitleggen. Zelfs aan iemand uit Limburg.
Je zou kunnen zeggen: Economische Zaken wordt traditioneel voor brekebenen gereserveerd. Dus wat dat betreft valt Rutte eventueel nog te volgen.
Maar de echte twijfel over het Human Resources-beleid van Rutte vloeit voort uit de aanstelling van G. Leers. Met pek en veren verfomfaaid uit Maastricht weggetrapt wegens misbruik van zijn positie als burgemeestertje. Iets met een villa in Bulgarije. Iedereen met een helder verstand snapt dat je je euro’s net zo goed meteen aan de vuilnisman kunt meegeven als je overweegt te investeren in onroerend goed in een voor eeuwig kansloos corruptieparadijs als Bulgarije, ook bekend om zijn extreem slechte wijn. Leers wist het beter. Ik geloof dat hij strikt juridisch niet met corruptie in verband mag worden gebracht. Dan zal hij zo ongeveer de enige Limburger zijn, maar dit terzijde. Leers is wel degelijk zijn stad uitgejaagd om redenen die gewone mensen als ik aan corruptie doen denken. Maar zie, zijn besmet verleden bleek een opstapje naar een nog hogere functie.
Rutte zal de Kamer wel uitleggen dat hij een beschaafde man is, die dus nee zegt tegen: ‘eens een dief, altijd een dief’.
Maar ik heb zo mijn bedenkingen als een premier zich met een bewindsfiguur vertoont die nog naar pek stinkt en wiens colbertje nog met veren beplakt is.
Rutte was nog niet eens naar het Catshuis verhuisd of hij had het wantrouwen van de burger jegens ‘Den Haag’ al verder vergroot.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Haastige spoed in het auto-lab

De tel ben ik allang kwijt geraakt, maar ik zal er niet ver naast zitten als ik schat dat er wereldwijd inmiddels wel een paar miljoen auto’s zijn ‘teruggeroepen’. Allemaal tamelijk recente modellen van onder meer Grote Namen als Toyota, Mercedes en BMW, wier reputatie ook en vooral op betrouwbaarheid stoelde.
Vooralsnog heb ik zo’n garage-oproep om even langs te komen niet ontvangen. Zal ook niet gebeuren, want ik ben ‘the king of the road’ in een Mitsubishi Pajero Sportwagon (MPS), laten we zeggen de beschaafde interpretatie van een Hummer, waarmee je je niettemin maar beter niet in Groen-Linkse gemeenten kunt vertonen. Ik houd die dingen niet zo bij, maar volgens mij wordt de MPS niet meer gebouwd. Jammer, maar niet onbegrijpelijk. Want de MPS is zo’n perfecte automobiel dat geen eigenaar ooit inruil heeft overwogen. De MPS is aan zijn eigen succes in de kleine kring van liefhebbers ten onder gegaan.
Mijn MPS is nu een jaar of tien, maar ik zou geen seconde aarzelen als ik morgen word uitgenodigd voor Parijs-Dakar. Ik zou hooguit een extra reservewiel kopen en twee jerrycans: een voor drinkwater, een voor diesel. Het onderhoud heb ik toevertrouwd aan de dorpsgarage, die in niets aan een modern autobedrijf doet denken. De baas geeft je een besmeeroliede hand, zoals ik van een klassieke BOVAG-er verwacht en verlang, als hij uit zijn smeerkuil klimt. Toen ik onlangs in verband met de keus voor een occasion waarop een familielid aasde, voor het eerst in jaren een up-to-date automobielbedrijf bezocht, waande ik me in een aflevering van een ziekenhuisserie. Witte jassen, van die weggooi-chirurgen-handschoentjes die de visboer tegenwoordig ook tot zijn standaarduitrusting rekent, geen druppel olie op de vloer, geen rookspoor van uitlaatgas. Ik herkende nog wel de opengeklapte motorkappen. Er kwamen uit de krachtbronnen daaronder intensive care-slangen die verbonden waren met -misschien- een soort hartslag- of bloeddrukmeters. Er gloeiden kerstboomlampjes op apparaten op, ik vreesde een invasie van toesnellende pleegtypes, mocht zo’n knipperbolletje in alarmrood vervallen.
Maar ik was dus gewoon bij een Opel-dealer. Wiens verkooppraatje voor meer dan 80 procent over elektronica en ‘computergestuurd’ ging.
Daar en toen begreep ik het. In al die talloos veel ‘teruggeroepen’ auto’s zitten moderne snufjes waar niemand iets aan heeft en die het na een tijdje begeven. Ter illustratie: in mijn slaapkamer staat een nimmer versagende 25 jaar oude Telefunken-tv, in mijn woonkamer een digitale breedbeeld van Philips die nu al twee keer niet wilde starten. En dat had niets met een zwakke accu te maken.
Ik ben mijn persoonlijke auto-historie nagelopen. Begonnen met een Fiat 600 (‘rugzakkie’ volgens de agent die mijn aangifte noteerde nadat het karretje gejat was, nooit teruggezien), daarna een VW Kever, vijf Eenden, een Citroën Visa, een Nissan Bluebird (van mijn toenmalige werkgever), een Citroën CX, twee BX-en van Citroën, een Renault Espace, een Volvo 740, 940 en V70, een Nissan Patrol, een Landrover Discovery en nu dus een Mitsubishi Pajero Sportwagon. Volgens mijn vrouw is dit lijstje hét bewijs van een neergaande carrière en ze heeft het weleens over merkentrouw als ze me doordringend aankijkt. Dit is meestal het geval als ik iets later dan voorzien ben thuisgekomen. Waag het ondertussen niet iets ten nadele van de MPS te roepen, ze zit er veel vaker achter het stuur dan ik. ‘Kleine dame in vervaarlijke auto’, dé oplossing voor een minderwaardigheidscomplex. Heeft ze zelf bedacht.
In alle auto’s die ik ooit bezat, speelde de elektronica geen of een uiterst beperkte rol. Geen van die wagens is ooit ‘teruggeroepen’. Ook in mijn MPS moet ik nog zelf remmen en zijn er geen parkeersensoren. Onder de immense motorkap ook geen computer die het brandstofverbruik ‘regelt’. Mooi zo. Liever een klassiek-betrouwbare dieselslurper dan een elektronisch bewaakt motormanagement waarbij ik hooguit de portier ben en waarvan iedereen nu weet dat een ‘terugroepactie’ een kwestie van tijd is.
Het is blijkbaar zo dat autofabrikanten zich genoodzaakt voelen elk jaar een nieuw model met amper geteste ‘gadgets’ te lanceren. Échte auto’s als de VW Kever, de Eend, klassieke Mercedessen en Toyota’s, de Renault 4, bleven een jaar of dertig, veertig op de markt. En daarna nog een kwart eeuw op de weg.
Pijnlijke terugroepacties met alle reputatieschade van dien zijn het gevolg van de onzinnige haast waarmee autofabrikanten onophoudelijk nieuwe modellen lanceren.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Van Marwijk redde de week

Terwijl Nederland rouwde om de dood van Antonie Kamerling en allerlei deskundigen op het terrein van depressiviteit zich verdrongen op het scherm, stond het eerste kabinet-Wilders in de startblokken. Het verschrikkelijke CDA had na interne geestelijke mishandelingen dwarsliggende Kamerleden gedwongen om vóór te stemmen. Niemand mocht afhaken, schreeuwde de jezuïet Maxime Verhagen.
Siem de Jong moest bij Oranje wél afhaken: een spierscheuring die hem weken buitenspel zal houden.
Naamgenoot Nigel de Jong werd afwisselend tot de guillotine veroordeeld of tot een mildere vorm van voetbaldood, nadat hij dit keer de ledematen van een Fransman had gebroken in -alweer- een onzinnige actie. Maar volgens zijn medespeler Mark van Bommel, ook al zo’n schopdeskundige, is Nigel een schat van een jongen en lief voor zijn moeder. Ik hield het niet meer droog.
Ondertussen wedden financieel deskundigen in veel gemeenten dat zeker drie clubs het einde van deze competitie niet zullen halen. RBC, RKC en weer Veendam staan op instorten.
Wie wanbeleid blijft goedkeuren, moet niet zeuren als het ooit eens faliekant verkeerd afloopt.
Over fouten gesproken: wie altijd in de fout gaat is Leonardo van NAC Breda. Voor naar schatting de 97ste keer in zijn carrière is hij uit een selectie gezet. In juridische termen praten we dan over recidivisme.
Géén onbekend verschijnsel in de wielersport. Net toen ik hoopvol dacht: al tien dagen niemand op doping betrapt, blijkt er weer een hele groep te zijn die ervan wordt beschuldigd de lokroep verboden spuitjes niet te hebben weerstaan.
Natuurlijk ontkennen ze verontwaardigd op hun persconferenties. Maar neem van mij aan: over twee jaar, als hun schorsing erop zit, biechten ze met tranen in hun ogen op dat ze hebben gelogen. Vervolgens fietsen ze weer naar de volgende pillendoos of een magisch infuusje. En wij ons met miljoenen maar blijven verdringen op de Franse cols. Want we willen niets missen van het wie-slikt-het-meest-spektakel.
Maar het ongetwijfeld allertriestste nieuws kwam vorige week van het meestal zo stralende echtpaar Sneijder. Het zal je maar gebeuren dat je tijdelijk geen gebruik kunt maken van je tien creditcards. Als ik het goed begrepen heb, is hun bruiloftje qua kosten uit de hand gelopen. Trouwerij van drie miljoen ofzo, een jodenfooi, zeker als je in aanmerking neemt dat het paar voor de tweede keer in drie jaar zo’n party gaf. Helaas vermeldde de slotfactuur zeven miljoen of daaromtrent, ik heb het niet nagevraagd. In elk geval: het ging nog steeds om peanuts.
Maar de Sneijdertjes weigeren het rekeningetje te voldoen. Nu zal er een rechter aan te pas moeten komen om ervoor te zorgen dat deze affaire geregeld is vóór Yolante weer weg is bij Wesley en hij zijn volgende feest moet gaan voorbereiden.
Mooi dat we na zoveel ellende troost konden ontlenen aan de Trots van de Natie, het Oranje van Bert van Marwijk. Het elftal won de altijd loodzware uitwedstrijd tegen Moldavië met een superieure 0-1 score. Weer drie punten erbij.
En zo draaide de wereld vorige week door…. Benieuwd wat deze brengt.

Peter van de Rijt
Sportcommentator

De Privétisering van NRC/Handelsblad

Er is een acteur overleden. Iemand van wie ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord had. Maar nu weet ik echt alles van die man. Dankzij NRC/Handelsblad, dé kwaliteitskrant van Nederland, die een hele voorpagina inruimde voor het overlijdensbericht.
Betrof het de dood van een toneelspeler van het kaliber Ko van Dijk, Albert van Dalsum, Ton van Duinhoven? Nee. De betreurde was bekend van een tv-soap en een paar films.
De Privétisering van de media heeft nu dus ook NRC/Handelsblad vergiftigd.
De nieuwe hoofdredacteur, een of andere Belg, heeft zijn visitekaartje afgegeven.
En Elsevier publiceert het gerucht dat deze tragische Vlaming de columns van Henk Hofland (de ‘journalist van de eeuw’) en Elsbeth Etty, om er maar een paar te noemen, te slecht voor woorden vindt.
Als het hem lukt deze vooraanstaande scribenten naar het archief te verbannen, dan heeft hij in één ruk de batterijen uit zijn krant verwijderd.
Laten we vast nadenken over een geschikte naam voor de opvolger van NRC/Handelsblad als het beste dagblad van Nederland.
Jammer dat ‘Soeverein’ al vastgelegd en niet te koop is.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Premiejagers in doktersjas

Je hebt nu zo’n zorgverzekeraar die klaagt over de kwaliteit van bepaalde ziekenhuizen. Hoe ‘meet’ je medische kwaliteit? Een statistiekje sterfgevallen zegt me niks. Je hebt ook begrafenisondernemers die vaker verkeerd parkeren dan hun concurrenten.
Ik ga in beginsel met een grote boog om ‘witjassen’ heen. En niet alleen omdat ik tegen wachtkamers ben.
Maar ik heb hoe dan ook meer vertrouwen in een dokter dan in een verzekeraar. Komt slecht uit, want in de praktijk is het nu zo dat een assurantie-tussenpersoon erover beslist welk medicijn ik krijg voorgeschreven. Mocht ik klachten hebben die met witte wijn niet zijn weg te spoelen. Die bestaan niet, doch dit terzijde.
De belastingbetaler draait op voor de opleidingskosten van een arts. Laten we aannemen dat zo iemand leert welke medicijnen in bepaalde gevallen de beste zijn. Die krijgen we dan niet, want de winstbeluste assurantie-tussenpersoon weet het beter. Deze premiejager in een witte leasejas schrijft -niet gehinderd door enige kennis- een ander medicijn voor en dat is het dus. De arts, de expert, weet zich gedwongen Trabant-pillen uit te reiken, terwijl er Mercedes-spullen in zijn medicijnkastje staan. Je zult maar patiënt zijn. In het beste geval overgeleverd aan een trieste boekhouder die de Hansaplast-academie met goed gevolg heeft doorlopen.
Ik weet niet welke Tweede Kamer-leden ooit hebben toegestaan dat louche verzekeraars zich als arts mochten vermommen. Ik wens niemand een ernstige ziekte toe, maar deze volksvertegenwoordigers moeten zich alsnog schamen, hun excuses aanbieden en bij wijze van werkstraf een tijdje in een huisartsenpraktijk meelopen.
Door hun schuld is de gezondheidszorg nu toevertrouwd aan winstfetisjistische rekenmeestertjes die knielen voor aandeelhouders. Tot hun knieën het begeven en ze bij hun dokter om de beste medicijnen bedelen.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Als er toen een Wilders was geweest

Ook om persoonlijke redenen die er verder niet toe doen, koester ik sedert jaar en dag iets van sympathie voor de RMS, de Vrije Republiek der Zuid-Molukken. Ik zit nooit in een trein, zeker niet in eentje van de NS, maar het behoeft geen betoog dat ook ik destijds verontwaardigd was over de Zuid-Molukse treinkapingen in Drenthe en het gijzelen van schoolkinderen. Maar de ‘bezetting’ van de Indonesische ambassade in Wassenaar kon ik wél begrijpen.
Punt is dat de meestal christelijke Zuid-Molukkers, vaak ook in dienst van Nederland (het KNIL!), na de Tweede Wereldoorlog naar ons land gedeporteerd zijn. Een zogenaamd ‘tijdelijke’ maatregel, even ‘tijdelijk’ als het Kwartje van Kok, maar dat is van een andere orde.
De Zuid-Molukkers die onder barre omstandigheden naar ons land werden verscheept, hadden de toezegging dat ze naar hun eigen omgeving zouden terugkeren. Vooralsnog werden ze opgeborgen in armoedige concentratiekampen en ‘naar huis’ konden ze vergeten. De Nederlandse overheid behoort tot ’s werelds minst betrouwbare partners, de handtekening van de klassieke oranje dominee/koopman is nog minder waard dan die van beruchte criminelen als de zelfbenoemde keizer annex kannibaal Bokassa in de Centraal-Afrikaanse Republiek of zijn toenmalige collega Idi Amin. Beloften van een Nederlandse regering staan op wc-papier dat naar het vergeetboek wordt doorgespoeld zodra het maar even kan, en het financieel voordeel oplevert.
Nederland heeft de Zuid-Molukkers in extremis besodemieterd. Nederland heeft christenen die zich aan de Nederlandse kolonisator in een islamitisch land verknocht voelden, verraden. Was er toen een Wilders geweest, dan was het misschien anders gelopen. Niemand zal me ervan overtuigen dat ik de woede van de tweede generatie Molukkers in ons land behoor te veroordelen.
De Zuid-Molukkers hebben dezer dagen eindelijk weer de publiciteit gehaald en daarmee een overwinninkje. Een slim idee om een staatsbezoek van de Indonesische president via een juridische procedure in zekere zin te blokkeren. De Majesteit al vroeg wakker gemaakt, een erewacht die zijn schoenen en kalasnikovs staat te poetsen, en dan het mailtje dat die man helemaal niet komt. Mooi zo, en de RMS is weer een begrip, het werd tijd.
Het idee van een kolonie is fossiel. Behalve dan in ons land dat Bonaire, Saba en St. Eustatius anno 2010(!) tot Nederlandse gemeenten verklaart. Met een vélocipède over de A9, en dan maar denken dat je op de tijdgeest meelift.
Het idee van -min of meer- onafhankelijke mini-staten heeft de toekomst. Dat had wijlen Freddy Heineken destijds al goed gezien: die pleitte voor 75 mini-staatjes binnen Europa. Overzichtelijke kleinschaligheid, dé oplossing voor wie meent dat een vorm van democratie het minst slechte systeem voor een samenleving is. Van grootschaligheid -van scholen tot banken en hele landen- weten we nu wel dat dát de kortste weg naar de totale ondergang, inclusief die van het kapitalisme, impliceert.
Ik ben vóór een Vrije Republiek der Zuid-Molukken, vóór Baskenland, vóór een onafhankelijk Corsica, vóór Oost-Timor, om maar wat te noemen. En het is ook beter als Friesland en Bonaire zich volgende week al van Nederland bevrijden.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein

Scouts: lui en autistisch

Waar ik vorige week de kritiek van Johan Cruyff behandelde over het Ajax-management dat in zijn visie in zijn geheel dient te vertrekken, leg ik nu het oordeel van JC over scouting en opleiding bij ’s lands voornaamste club onder de loep.
Deugt er in Amsterdam inderdaad helemaal niets van opleiding en scouting zoals de beste Nederlandse voetballer ooit ons wil doen geloven?
Twee dingen goed begrijpen, zou Joop den Uyl zeggen.
Binnen de topsport zijn er vele geroepenen en maar weinigen uitverkoren. Dat is natuurlijk bij een topclub zeker het geval.
Verder is er sprake van een wezenlijk onderscheid tussen de begrippen scouting en opleiding.
De scouting bij Ajax -ik roep dat al jaren- is erbarmelijk. De scouts vliegen de halve wereld rond, sparen airmiles, maar zelden of nooit weten ze echte versterkingen te ontdekken. De lange lijst van miskopen in de laatste tien jaar leveren het bewijs van mijn gelijk.
En misschien nog erger is dat de scouts ziende blind zijn en blijven voor de grote talenten die gewoon in Amsterdam en omgeving rondlopen. Geen enkele desbetreffende tip met een onderbouwd advies wordt door de verantwoordelijke talentenjagers nagetrokken. Pijnlijk, want zo gaat er dus heel veel talent verloren. Geen mens bij Ajax heeft belangstelling voor spelers van om de hoek, die in potentie wegens hun techniek, handelingssnelheid, spelinzicht en mentaliteit een serieuze optie kunnen zijn.
Ik ben wat dit betreft de voorganger die vanaf zijn kansel een roepende in de Ajax-woestijn is geworden. Jammer. Ik ben geen borstkloppertje, maar niet toevallig heb ik in het verleden bewezen dat ik een elftal van alleen Noord-Hollandse amateurs kan samenstellen waar het tweede team van Ajax kansloos van zou verliezen.
De scouting is bij deze verlieslijdende, beursgenoteerde deelnemer aan de Champions League een ramp. Wie er wat van zegt, krijgt hooguit een autistische reactie.
Maar, beste JC, met de huidige jeugdopleiding is helemaal niets mis!
Met het materiaal dat ze ter beschikking hebben, weten de gediplomeerde trainers er het beste van te maken. Een aantal van hen ken ik persoonlijk, ze beheersen de onderdelen pedagogiek, didactiek en persoonlijke aandacht. Hen inruilen voor anderen, zoals JC bepleit, lijkt me onzin en al helemaal geen garantie voor een nog beter resultaat. Mogelijk zijn die jeugdtrainers niet de eerste keus van De Verlosser, maar dat zegt me niet zoveel.
Kijk, als de scouts hun werk naar behoren hadden gedaan, dan was het niet nodig geweest verdedigers te kopen. Die kun je zelf heel goed opleiden. Denk aan Wim Suurbier, die op 16-jarige leeftijd bij Amstel werd weggehaald. Van rechtsbuiten werd hij omgeturnd tot de beste rechtsback ter wereld. Denk aan Ruud Krol, opgespoord bij de jeugd van een amateurclub en vervolgens een geweldige linksback.
Scouts dienen spitsen, vleugelspelers en creatieve middenvelders te ontdekken. Spelers die meteen inpasbaar zijn in het eerste elftal. Maar liever nog jeugdspelers met potentie, die binnen de Ajax-cultuur verder kunnen worden gepolijst.
Binnen het Ajax-concern mis ik op dit gebied coördinatie en stel ik arrogantie en luiheid vast. Scouts voelen zich te groot om op zaterdag om 10.00 uur te gaan kijken bij TOB in Amsterdam-Noord én op zondagmiddag in de kop van Noord-Holland bij Berdos in Bergen of Egmondia in Egmond. Een scout die zijn vak serieus neemt, doet dat week in, week uit. En dus ook als het regent. Ik ben daar nog steeds niet te beroerd voor, ofschoon ik weet dat mijn suggesties met een fraaie boog in de rood-witte prullenbak belanden.
Conclusie: in de reprimande van de nr. 14 zit een kern van waarheden. Ik weet dat Coronel en de zijnen er hun voordeel mee kunnen en zullen doen.

Peter van de Rijt
Sportcommentator

Mannen met pollepels: meisje kun je koken?

In mijn jeugd was een kokende man vooruitstrevend. De vrouwen kookten, de mannen sneden, inderdaad, op zondag het vlees. In ons gezin was dat niet veel anders, behalve als de maaltijd ertoe deed. In die situaties bond mijn vader het keukenschort van mijn moeder voor en ging hij kokkerellen.
Een publiek geheim bij ons thuis was dat mijn moeder niet kon koken. Dus worstelden wij ons jarenlang door de meest eenvoudige gerechten uit de kookboeken ‘Meisje kun je koken’ (1961) en later het ‘Groot Margriet Kookboek’ (23ste druk). Dagelijks werden spruitjes, bloemkool, bieten, postelein, snijbonen en gehaktballen op ons bord geschoven, die op een fantasie- en vaak smakeloze wijze waren bereid. Met vooraf, zonder uitzondering, een kopje bouillon, en als afsluiting een toetje. In het ergste geval lammetjespap of hangop.
Als er gasten kwamen, was het andere koek: dan kwam je niet weg met een bord zuurkool. Op die dagen kwam mijn vader in beeld. Trof je hem aan in de keuken met het blauw-wit gestreepte keukenschort van mijn moeder, wist je: er komt bezoek. En bezoek at Crème de riz-soep, Boeuf Stroganoff, ossehaas met maderasaus of gekookte tong met aardappelsoesjes. Mijn vader deed maar wat, zei hij altijd trots. Met een schuin oog keek hij naar een recept, maar liet boven het fornuis vooral zijn eigen fantasie floreren, en met succes. Hij was een uitzondering, in die tijd. Mijn moeders vriendinnen waren maar wat jaloers, met hun echtnoten die hooguit een ei konden koken.
Nu ik zelf volwassen ben, waag ik niet eens een poging om te koken. Ik heb er een hekel aan en schuif maar wat graag aan bij mijn culinaire vriendinnen. Of vrienden. En vooral de laatste categorie is verrassend groeiende. Je komt voor een biefstuk met een biertje, maar krijgt tot je verbazing een op de huid gebakken zeebaars met Noilly Prat-saus voorgeschoteld, met de trotse toevoeging dat de baars ‘dagvers van de visboer op de Cuyp’ komt.
Op het verjaardagsverlanglijstje van de heren staan gespecialiseerde kookboeken, de Noord-Afrikaanse aardewerken stoofpot tajine en een Thaise stoomtempel bovenaan. Mannenkookclubjes schieten als paddenstoelen uit de grond. In eerste instantie vertrouwden mijn vriendinnen en ik het niet helemaal: was er wellicht een minnares in het spel of gingen ze met z’n allen in de kroeg naar de Champions League zitten kijken? Maar nee, op de halfjaarlijkse ‘partneravonden’ kregen wij het bewijs van het wekelijkse culinaire gezwoeg in minstens zeven gangen voorgeschoteld. Verbijsterend. Zelfs mijn eigen broer, die vroeger niet verder kwam dan een gebakken ei, draait zijn hand niet meer om voor een uitgebreide Indische rijsttafel.
Wanneer de omslag precies heeft plaatsgevonden, is mij nog steeds onduidelijk. Navraag leert dat veel mannen zich zijn gaan verdiepen in potten en pannen en vooral de inhoud hiervan toen zij al of niet vrijwillig vrijgezel werden. Ze werden de ettelijke afhaalpizza’s en het fastfood zat en gingen koken.
Maar ook heren die in een langdurige relatie zitten, blijken na verloop van jaar de culinaire smaak te pakken hebben gekregen. ‘En als mannen iets doen, doen ze het goed’, aldus de resolute stelling van een vriend die zijn hand niet meer omdraait voor een kruidige lamstagine met couscous.
Rest ons eigenlijk nog een vraag. Meisje, kun je eigenlijk wel koken?

Sarah Saarberg
Medewerker Soeverein

Rutte is immoreel

Die Rutte denkt dus even een handjevol miljarden te besparen op de ambtenarij. Lachen! Hij gaat dus ambtenaren vragen zichzelf weg te bezuinigen. Gaat niet lukken. ’t Is bovendien immoreel van iemand te vergen dat hij/zij toegeeft al jaren overbodig te zijn. Als Wilders ‘onfatsoenlijk’ denkt, dan geldt dat in gelijke mate voor Rutte.
De praktijk wordt aldus: bij het Rijk tot vertrekken gedwongen ambtenaren hoeven niet naar het uitzendbureau, maar kunnen dezelfde dag nog beginnen bij de gemeenten en de provincies. Ervaren krachten voor de taken die de lagere overheden erbij krijgen.
U gelooft toch niet echt dat we een kleinere overheid krijgen? Kan best zijn dat Rutte ervan droomt, maar de vierde macht van de ambtenarij trekt nu al een lange neus.
Volgens zijn verkiezingsprogramma droomde Rutte ook van aanpak van de arbeidsmarkt. Versoepeling van het ontslagrecht, versobering van de WW, enzo.
Wilders trok een lange neus.
Rutte is dom als hij zijn flatje opzegt en zijn spulletjes naar het Catshuis verkast. Binnen de kortste keren wordt hij daar weer verjaagd na een pijnlijke verkiezingsnederlaag in de loop van 2011.

Peter Hooft
Redacteur Soeverein

Het Opus Deï van Nederland

De hoogste functionaris van de publieke omroep is ene Hagoort. Iemand van de Bible-belt en aanvankelijk bij de EO opgeklommen tot bureaucraatje annex vergadertijgertje.
Afgezien van de vraag hoe het mogelijk is dat uitgerekend een gedreven afgevaardigde van de fundamentalistische Zwarte Kousen-sekte in een ontkerkt land als het onze beslag legt op de beste stoel binnen de publieke omroep, is nu belangrijker wie deze evangelische koddebeier een pleister op zijn mond plakt.
In verband met de aangekondigde bezuinigingen op ‘Het Bestel’ stelt doodsbidder Hagoort voor de populairste programma’s van de publieke zenders te schrappen. Weg met de Bananasplitshow van Frans Bauer, met sport op zondag, met André van Duin. Een MAX-programma dat nog niet eens is opgenomen, bevalt de stalknecht des Heeren al bijvoorbaat niet, waarschijnlijk getipt door God zelf.
Liever het Hogere dan het volkse, alsof de publieke omroep niet gefinancierd wordt door álle belastingbetalers. Bestaat de uitdrukking ‘voor elck wat wils’ nog?
Denk vooral niet dat Hagoort wegens zijn gebleken fröbelintellect inmiddels naar de Veluwe is teruggestuurd en bij wijze van milde straf is verbannen naar de portiersloge van het Kröller-Muller museum.
Sterker nog: de zelfbenoemde culturele elite op de zwaar gesubsidieerde stoeltjes van het Concertgebouw verleent hem liever de heldenstatus. Want wat zou het niet prachtig zijn: elke avond het Holland Festival op tv, het Nederlands Danstheater, voordrachtskunst van poëten, de opinies van Uitgesproken Vara. Toch van een veel hogere orde dan een passeerbeweging van Suarez, een ‘gekke bek’ van Van Duin, een Jordanese smartlap van Danny de Munck?
Het stalinistisch politbureau van de culturele elite, het Opus Deï van de natie, heeft in Hagoort een medestander gevonden die een sleutelpositie inneemt. Op die post benoemd door Ronald Plasterk, destijds minister van Feesten & Partijen Op Niveau, maar nog steeds de geheime kardinaal-generaal van het permanente Cultureel-Elitair Concilie. Verrader van de arbeidersklasse, die Plasterk. Hij wordt fractieleider van de PvdA zodra Job Cohen weer gewoon burgervader van Madurodam is. Staat daar eigenlijk al een moskee?
Sedert de introductie van televisie wordt dit land geteisterd door een flauwekul-debat over het Hogere en het Lagere. Dat werkt dan zo dat de avondgymnastiek van de exhibitionistische brekebenen van het Danstheater hoger genoteerd moet worden dan een sublieme voorzet van Arjen Robben. Namens 98 procent van de tv-kijkers: het tegenovergestelde is correct. Een goeie assist van Robben is cultuur van de hoogste graad. Zoals de Zangeres Zonder Naam de culturele gelijke van Maria Callas was.
Alleen het genre verschilde.
Te vrezen valt dat Hagoort zijn zin krijgt. Hij zal beloond worden met de presentatie van een tv-versie van EO’s Muzikale Fruitmand: anderhalf uur Peter Schat op een ‘tin whistle’. Gefinancierd door belastingbetalers die zich wanhopig afvragen waar Suarez en Van Duin zijn gebleven.

Peter Hagtingius
Hoofdredacteur Soeverein